w swoim pamiętniku z 1999 roku a Cure for Gravity: A Musical Pilgrimage, Joe Jackson pisze z aprobatą o George ’ u Gershwinie jako muzyku, który trzymał jedną nogę w popularnym świecie, a drugą w klasycznym świecie muzyki. Podobnie jak Gershwin, Jackson posiada niespokojną wyobraźnię muzyczną, która odkryła, że beztrosko przemierza gatunki muzyczne, niechętnie wybierając jeden styl i trzymając się go. Czy jest Joe Jacksonem, który pojawił się w 1979 roku jako piosenkarz/autor tekstów nowej fali szyderczo pytając: „Czy ona naprawdę wychodzi z nim?”Wpływ reggae Joe Jackson z 1980 roku Beat Crazy? The jump blues revivalist of 1981 's Jumpin’ Jive? Nowojorski wokalista salsy z 1982 roku „Steppin ’ Out”? R& B / jazz-odmieniony Jackson z 1984 ’ s Body & Soul? A może David Ian Jackson, L. R. A. M. (licencjat Royal Academy of Music), który komponuje i dyryguje instrumentalnymi albumami współczesnej muzyki klasycznej, takimi jak Will Power z 1987 roku i I Symfonia Grammy z 1999 roku? On jest tym wszystkim i nie tylko.
urodził się jako David Ian Jackson 11 sierpnia 1954 roku w Burton-upon-Trent w hrabstwie Staffordshire w Anglii. Jego rodzice poznali się, gdy jego ojciec był w marynarce, a matka pracowała w rodzinnym pubie w Portsmouth na południowym wybrzeżu Anglii. Początkowo osiedlili się w rodzinnym mieście jego ojca, Swadlincote, na granicy Staffordshire I Derbyshire, ale gdy Jackson miał rok, przenieśli się z powrotem do rodzinnego miasta jego matki, a on wychowywał się w Portsmouth i pobliskim Gosport. Jego ojciec, Ronald Jackson, został tynkarzem. Dorastając w ubóstwie klasy robotniczej, Jackson zmagał się z astmą, zdiagnozowaną po raz pierwszy w wieku trzech lat i wywołującą ataki, które trwały do jego dwudziestych lat. Nie mogąc uprawiać sportu, zwrócił się ku książkom i ostatecznie muzyce. W wieku 11 lat rozpoczął naukę gry na skrzypcach, później uczył się w szkole kotłów i oboju. Jego rodzice kupili mu używane pianino, gdy był nastolatkiem, i zaczął brać lekcje, wkrótce decydując, że chce być kompozytorem, gdy dorośnie. Grał na perkusji w orkiestrze studenckiej w całym mieście, ale jego środowisko społeczne bardziej akceptowało muzykę popularną niż klasykę. Interesując się jazzem, Jackson założył trio i w wieku 16 lat zaczął grać na pianinie w pubie, swój pierwszy profesjonalny koncert.
na początku lat 70. Jackson stał się fanem rocka progresywnego, zwłaszcza takich brytyjskich grup jak Soft Machine. W międzyczasie, w 1972 roku, zdał egzamin na zaawansowany poziom” S ” w dziedzinie muzyki, który przyniósł mu stypendium na studia muzyczne i został przyjęty do Royal Academy of Music w Londynie. Zamiast przenosić się do miasta, wydawał pieniądze z dotacji na sprzęt i dojeżdżał kilka dni w tygodniu, aby uczęszczać na zajęcia, a jednocześnie nadal mieszkał w domu i grał muzykę pop lokalnie. Przeszedł od pisania klasycznych kompozycji do piosenek popowych i dołączył do uznanego zespołu The Misty Set, gdzie zaśpiewał swój pierwszy główny wokal na scenie. Przeniósł się do innego zespołu o nazwie Edward Bear (nie mylić z kanadyjskim zespołem o tej samej nazwie); uznając, że przypomina tytułowego bohatera w telewizyjnym serialu lalkowym o nazwie Joe 90, jego koledzy z zespołu zaczęli nazywać go „Joe”, i to utknęło. Po sześciu miesiącach dwaj dyrektorzy Edward Bear zdecydowali się odejść z muzyki i za ich zgodą Jackson przejął nazwę i sprowadził kilku swoich przyjaciół, wokalistę/gitarzystę Marka Andrewsa (później marka Andrewsa & The Gents) i basistę Grahama Maby.
Jackson nadal uczęszczał do Royal Academy, gdzie studiował kompozycję, orkiestrację i fortepian, jednocześnie specjalizując się w perkusji. Okazjonalnie grał także na fortepianie w National Youth Jazz Orchestra. Jackson ukończył Akademię po trzech latach w 1975 roku. Do tego czasu Edward Bear zostali zmuszeni do zmiany nazwy na Edwin Bear ze względu na bardziej udany kanadyjski zespół, a następnie stali się znani jako Arms & Legs. Arms & Legs przyciągały większą uwagę i przejmowały kierownictwo, które z kolei podpisało kontrakt z MAM Records. W kwietniu 1976 MAM wydała pierwszy singiel Arms & Legs, z „Janie” Andrewsa na stronie A i „She’ ll Surprise You” Jacksona na flip. Po tym, jak kolejne single nie trafiły na Listę Przebojów, Jackson odszedł z zespołu w październiku 1976 roku, aby zostać pianistą i Dyrektorem Muzycznym w klubie Playboy w Portsmouth, zdecydowanym zaoszczędzić wystarczająco dużo pieniędzy, aby nagrać swój własny album i wydać go samemu. W sierpniu 1977 roku zagrał swoje pierwsze koncerty jako lider zespołu Joe Jackson, śpiewając i grając na instrumentach klawiszowych, wspierany przez Andrewsa (tymczasowo i wkrótce zastąpiony przez Gary 'ego Sanforda), Maby’ ego i perkusistę Dave ’ a Houghtona. W tym samym czasie zrezygnował z pracy w Playboy Club, aby zostać pianistą/dyrektorem muzycznym dla kabaretowego zespołu Koffee 'n’ Kream, który po triumfie w amatorskim programie telewizyjnym „Opportunity Knocks” rozpoczął ogólnokrajową trasę koncertową.
Jackson koncertował z Koffee 'n’ Kream od jesieni 1977 do wiosny 1978, a pieniądze, które zarobił, pozwoliły mu przenieść się do Londynu i kontynuować nagrywanie albumu w studio Portsmouth. Zaczął kupować kasety demo i został wysłuchany przez amerykańskiego producenta Davida Kershenbauma, który poszukiwał talentów w imieniu a & M Records. W sierpniu 1978 roku zaaranżował podpisanie przez Jacksona kontraktu na&M, po czym natychmiast nagrali ponownie album Jacksona. Został on szybko ukończony, a pod koniec miesiąca zespół Joe Jacksona wyruszył w rozległą krajową trasę koncertową. Pomimo jego klasycznego wykształcenia i tła grającego wiele rodzajów muzyki pop w pubach i klubach, Jackson stał się autentycznie zakochany w ruchu punk / new wave z końca lat 70-tych w Anglii, zwłaszcza energii i prostoty muzyki i otwartego tonu tekstów. Jackson nie miał problemów z włączeniem tych elementów do swojej własnej muzyki, a jeśli używał wytwórni new wave jako flagi wygody, styl był dla niego dobry.
w październiku 1978 roku, a&m wydał pierwszy singiel Joe Jacksona, ” Is She Really Going Out with him?, „rytmiczna ballada, w której piosenkarz zastanawia się, dlaczego” pretty women „są przyciągane do” goryli ” i martwi się o własną nieadekwatność. Płyta początkowo nie trafiła na listę przebojów, ale Jackson i jego zespół kontynuowali tournée po Wielkiej Brytanii i zaczęli przyciągać uwagę prasy. Uważaj Na Siebie! jego debiutancki album ukazał się w styczniu 1979 roku, a w marcu wszedł na listy przebojów, ostatecznie osiągając szczyt w pierwszej 40. W tym samym miesiącu, a&m wydał album w USA, i szybko trafił do pierwszej dwudziestki po „Is She Really Going Out with him?”został wydany jako singel w maju i stał się hitem Top 40; we wrześniu LP uzyskał status złotej płyty w USA w Wielkiej Brytanii,” Is She Really Going Out with him?”został ponownie wydany w lipcu i notowany w sierpniu, plasując się w Top 20. Jackson był nominowany do Nagrody Grammy w 1979 roku w kategorii Best Rock Vocal Performance, Male, za singel.
Jackson koncertował mniej lub bardziej nieustannie, ale znalazł czas i inspirację, aby stworzyć szybką kontynuację, aby wyglądać ostro!, a jego drugi LP, I ’ m The Man, został wydany w październiku 1979 roku. To było trochę za wcześnie na amerykański rynek, gdzie wyglądaj Ostro! nie wyczerpał jeszcze swojego biegu i chociaż album znalazł się w Top 40, było to względne rozczarowanie sprzedażowe, a singiel „It’ s Different for Girls” nie wszedł do Hot 100. Historia była inna w Wielkiej Brytanii, gdzie I ’ m The Man znalazł się w pierwszej dwudziestce, a „It’ s Different for Girls” dotarł do pierwszej piątki. Podobnie jak inne utwory punk/new wave, Jackson używał przy okazji rytmów reggae, szczególnie w” Fools in Love ” w ” Look Sharp! i „Geraldine i John” w ” I 'm The Man”. W maju wydał EP w Wielkiej Brytanii, w tym cover reggae Jimmy ’ ego Cliffa „the Harder they Come.”W uznaniu znaczenia grupy dla jego brzmienia, płyta została przypisana zespołowi Joe Jacksona.
Beat Crazy, wydany w październiku 1980 roku, został również przypisany do zespołu Joe Jacksona i odkrył, że znacznie głębiej zagłębia się w jego wpływy reggae i ska. Był to relatywny zawód komercyjny, który osiągnął szczyt w latach 40. zarówno w USA, jak i WIELKIEJ BRYTANII, z singlami, które nie znalazły się na listach przebojów. Zespół Joe Jacksona odbył miesięczną trasę koncertową od października do listopada w Wielkiej Brytanii, następnie przez miesiąc w Europie od listopada do grudnia, ale nie zagrał żadnych dat w Stanach Zjednoczonych. Według Jacksona, zespół rozpadł się po europejskich datach, ponieważ Houghton nie chciał już koncertować. Sanford został muzykiem sesyjnym, natomiast Maby pozostał z Jacksonem.
Jackson, w złym stanie zdrowia po ponad dwóch latach nieprzerwanej trasy koncertowej, wycofał się do rodzinnego domu, gdzie zanurzył się w jump bluesie Gwiazdy lat 40-tych, Louisa Jordana. Wraz z pianistą Nickiem Weldonem i perkusistą Larrym Tolfree zorganizował nowy zespół w stylu Tympany 5 Jordana z trzema graczami waltorniowymi (Pete Thomas na saksofonie altowym, Raul Oliveria na trąbce i David Bitelli na saksofonie tenorowym i klarnecie), a także z samym Maby i Jacksonem, który grał wibracje i śpiewał. Grupa wykonała zbiór standardów swingowych i jump bluesowych, a powstały album, „Jumpin’ Jive ” z 1981 roku, stał się hitem w Wielkiej Brytanii, gdzie dotarł do Top 20. W Stanach Zjednoczonych album z trudem dotarł do pierwszej pięćdziesiątki, choć przewidywał ruch Neo-swingowy z końca lat 90..
Jackson przeszedł więcej osobistych zmian w ciągu następnego roku. Rozwiódł się z żoną i przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie zaczął odkrywać nowe kierunki muzyczne, szczególnie salsę i klasyczne style pisania piosenek Gershwina i Cole ’ a Portera. Rezultatem był Night and Day, wydany w czerwcu 1982 roku, pierwszy album Jacksona, który umieścił jego grę na keyboardzie w centrum jego muzyki. Jackson wymienił new wave rock na chwytliwą hybrydę pop-jazz-salsa-dance, a „Steppin’ Out ” stał się wielo-formatowym hitem, zarabiając na airplay w rockowym radiu zorientowanym na album, zanim rozprzestrzenił się na listy przebojów pop i Adult contemporary, plasując się w pierwszej dziesiątce dookoła i ostatecznie zdobywając nominacje do Grammy w kategorii Record of the Year I Best Pop Vocal Performance, Male. Dzięki temu album dotarł do pierwszej dziesiątki i zdobył złoto, zdobywając drugi singel Top 20 w utworze ” Breaking Us in Two.”
Jackson zakończył trasę Night and Day w maju 1983 roku. Został poproszony o napisanie piosenki do filmu Mike ’ s Murder, napisanego i wyreżyserowanego przez Jamesa Bridgesa z udziałem Debry Winger. Jackson skończył pisząc kilka piosenek i kilka utworów instrumentalnych, które zostały wydane na albumie soundtrack we wrześniu. Niestety, ze względu na spór pomiędzy Bridgesem a wytwórnią, która sfinansowała film, film nie został otwarty aż do marca 1984 roku, do tego czasu miał partyturę Johna Barry ’ ego i pozostało tylko trochę muzyki Jacksona. Film okazał się przebojem w kasie, ale album z osieroconą ścieżką dźwiękową zdołał dostać się do Top 100 i wyprodukował singel z listy przebojów w kompozycji Jacksona „Memphis”, podczas gdy „Breakdown” zdobył nominację do Nagrody Grammy w kategorii Best Pop Instrumental Performance.
Jackson powrócił w marcu 1984 roku z Body&Soul, kontynuacją Night and Day w stylu, ale z nieco bardziej pochylonym r & B, i był to kolejny sukces komercyjny, osiągając Top 20 i wydając Top 20 singla w „You Can’t Get What You Want (’Til You Know What You Want).”Po czteromiesięcznej trasie Body & Soul World Tour zakończonej w lipcu 1984 roku, Jackson wycofał się; później napisał, że trasa była” najtrudniejsza, jaką kiedykolwiek zrobiłem; przyszła zbyt szybko po ostatniej, a pod jej koniec byłem tak wypalony, że przysiągłem, że już nigdy nie będę koncertował.”Powrócił po 18 miesiącach w styczniu 1986 roku na serię sesji nagraniowych na żywo w Roundabout Theatre w Nowym Jorku. Publiczność została zaproszona do udziału, ale poinstruowano, aby wstrzymać oklaski, ponieważ występy zostały wycięte bezpośrednio na dwupłytową taśmę. Powstały album, Big World, wydany w marcu 1986 roku, miał godzinny czas trwania, co czyni go idealną długością dla nowego formatu CD, chociaż musiał być tłoczony na dwóch płytach LP, z czwartą stroną pozostawioną pustą. Jackson odbył kolejną rozległą trasę koncertową trwającą osiem miesięcy, a album spędził sześć miesięcy na listach przebojów, ale tylko osiągnął szczyt w Top 40.
zimą 1985 roku, Jackson otrzymał zlecenie napisania 20-minutowej partytury do japońskiego filmu Shijin No Ie (Dom poety), a utwór orkiestrowy został nagrany z Tokyo Symphony Orchestra. Zaadaptował go do „Symphony in One Movement” i dodał kilka innych utworów instrumentalnych, aby stworzyć swój następny album, 1987 ’ S Will Power, jego pierwszą płytę, która odzwierciedla jego Klasyczne tło. Wzrastające pragnienie włączania klasycznych elementów do swojej popularnej twórczości i wydawania „poważnych” kompozycji sprawiło, że znalazł się w Krainie niczyjej, gdzie krytycy rockowi w większości woleli trzymać się muzyki pop, podczas gdy krytycy klasyczni po prostu go ignorowali.
podczas pobytu poza drogą, Jackson miał dwa albumy wydane w 1988 roku. W maju wydał dwupłytowy set Live 1980/86, który dotarł do Top 100. W sierpniu pojawiła się ścieżka dźwiękowa do filmu Francisa Forda Coppoli Tucker: the Man and His Dream; album zdobył nominację do Nagrody Grammy w kategorii Best Album of Original Instrumental Background Score Written for a Motion Picture or TV. Jego kolejnym LP, wydanym w kwietniu 1989, był Blaze of Glory, kolejny skromny sprzedawca, który osiągnął szczyt tylko w Top 100 pomimo słuchania w radiu singla ” Nineteen Forever.”Jackson, który uważał, że album był jednym z jego najlepszych wysiłków i intensywnie koncertował, aby go wesprzeć, był rozczarowany zarówno reakcją komercyjną, jak i brakiem wsparcia jego wytwórni. Rozstał się z &M, co szybko wydało kompilację Steppin’ Out z 1990 roku: The Very Best of Joe Jackson, Top Ten hit w Wielkiej Brytanii
Jackson napisał swoją trzecią ścieżkę dźwiękową do filmu Queens Logic z 1991 roku; nie wydano albumu ze ścieżką dźwiękową. Podpisując kontrakt z Virgin Records, wydał swój kolejny album, Laughter & Lust, w kwietniu 1991 roku. Tutaj wyraził swoją frustrację z biznesem fonograficznym w odpowiednio chwytliwym „hitowym singlu” z lat 60., podczas gdy społecznie świadomy ” oczywisty utwór „i wypełniony perkusją cover” Oh Well ” Fleetwooda Maca przyciągnął uwagę radia. Kolejne światowe tournée rozciągnęło się od maja do września, po czym Jackson nie był słyszany na płycie przez trzy lata. W międzyczasie napisał muzykę do dwóch filmów, interaktywnego filmu I ’ m Your Man (1992) i fabularnej Trójki serc (1993), z których żaden nie wyprodukował albumów ze ścieżką dźwiękową z jego muzyką. W październiku 1994 roku ponownie pojawił się w sklepach płytowych z Night Music, niskim albumem, który próbował połączyć jego pop i klasyczne style, w tym instrumentale i gościnny wokal Máire Brennan z Clannad. Jackson opuścił Virgin i podpisał kontrakt z Sony Classical, wytwórnią bardziej akceptującą jego muzyczne ambicje. We wrześniu 1997 roku Sony wydało Heaven & Hell, cykl piosenek przedstawiających Siedem Grzechów Głównych, przypisywany Joe Jacksonowi & Friends; wśród przyjaciół znalazły się wokalistki folk-pop Jane Siberry i Suzanne Vega oraz śpiewaczka operowa Dawn Upshaw. Album osiągnął trzecie miejsce na liście Billboard Classical Crossover chart, a trasa koncertowa trwała od listopada do kwietnia 1998 roku.
Jackson pracował nad dwoma projektami pod koniec lat 90., z których oba pojawiły się w październiku 1999 roku. Sony Classical wydało jego Symfonię nr 1, która została zagrana nie przez orkiestrę, ale przez zespół muzyków jazzowych i rockowych, w tym gitarzystę Steve 'a Vai i trębacza Terence’ a Blancharda, i zdobyła nagrodę Grammy w 2000 roku w kategorii Best Pop Instrumental Album. Wydawnictwo Public Affairs opublikowało książkę Jacksona „a Cure for Gravity: A Musical Pilgrimage”, w której napisał o swojej miłości do muzyki i opowiedział o swoim życiu od narodzin do momentu pojawienia się jako osoba publiczna pod koniec lat 70. Przedstawiając swoją historię na bieżąco, napisał: „więc nadal tworzę muzykę, Nie jestem już gwiazdą popu – jeśli kiedykolwiek naprawdę byłem-ale po prostu kompozytorem, co jest tym, czym chciałem być w pierwszej kolejności.”
po wydaniu tylko półklasycznych utworów na swoich wcześniejszych trzech nagraniach, Jackson był uważany za całkowicie porzuconego Muzyka pop/rock, ale wczesne lata XXI wieku zastały go w przypływie aktywności, z czego wiele zwróciło go do świata popu. W czerwcu 2000 roku Sony Classical wydało Summer in The City: Live in New York-album pochodzący z koncertu z sierpnia 1999 roku, na którym grał na pianinie i śpiewał, wspierany tylko przez Maby’ ego i perkusistę Gary 'ego Burke’ a, wykonując niektóre ze swoich starych piosenek wraz z coverami utworów The Lovin 'Spoonful, Duke’ a Ellingtona I The Beatles. Cztery miesiące później przyszedł Night and Day II, nowy zestaw piosenek w duchu jego najpopularniejszego nagrania. Trasa koncertowa promująca album w Europie i Ameryce Północnej od listopada do kwietnia 2001, Jackson nagrał płytę koncertową Two Rainy Nights: Live in Seattle & Portland, wydany w styczniu 2002 roku przez własną wytwórnię Great Big Island. (Album został ponownie wydany przez Koch w 2004 roku.)
później w 2002 roku Jackson ponownie połączył się z oryginalnymi członkami zespołu Joe Jacksona-Grahamem Maby, Garym Sanfordem i Dave ’ em Houghtonem-aby nagrać nowy album studyjny, Volume 4, wydany przez Restless/Rykodisc w marcu 2003 roku. Następnie wyruszyli w światową trasę koncertową trwającą do września 2003 roku, która zaowocowała albumem koncertowym Afterlife, wydanym w marcu 2004 roku. W międzyczasie, jego nagranie „Steppin ’ Out”zostało wykorzystane w reklamie telewizyjnej dla Lincoln Mercury automobiles, a on zdobył film the Greatest Game Ever Played NA 2005 roku. Jackson wydał nowy album studyjny, Rain, w 2008 roku, a następnie w 2011 roku Live Music: Europe 2010, który został nagrany na żywo w Europie podczas jego trasy koncertowej Joe Jackson Trio z Dave ’ em Houghtonem i Grahamem Maby.
w 2012 roku Jackson wydał tribute album The Duke Ellington. Choć od dawna znany fan legendarnego pianisty jazzowego i lidera zespołu, Jackson nie chciał, aby jego hołd podążał za standardowym, czczonym podejściem, a zamiast tego filtrował te ponadczasowe kompozycje przez różne nieoczekiwane rytmy, aranżacje i muzyczne pary, w tym duet z ikoną punka Iggy popem NA „It Don’ t Mean a Thing (If it ain ’ t Got That Swing).”Rok 2015 przyniósł kolejny ambitny projekt Jacksona; album Fast Forward znalazł go nagrywającego w czterech miastach z czterema różnymi zestawami muzyków, z których każdy uchwycił inny aspekt muzycznej osobowości autora. W ramach Record Store Day w 2017 roku, Jackson wydał singiel „Fools In Love” wspierany przez „Music to Watch Girls By”, które były niepublikowanymi nagraniami na żywo z jego trio z 2010 roku. Joe Jackson i jego zespół-gitarzysta Teddy Kumpel, basista Graham Maby i perkusista Doug Yowell-odwiedzili Stany Zjednoczone w połowie 2018 roku. Po zakończeniu trasy koncertowej, w Boise w stanie Idaho, Jackson i jego akompaniatorzy natychmiast weszli do studia nagraniowego Boise ’ s Tonic Room, chcąc rozpocząć pracę nad kolejnym albumem, gdy byli jeszcze ostrzy od regularnych występów. Powstały album, Fool, został wydany w styczniu 2019 roku.