daję wam nowe przykazanie: Miłujcie się wzajemnie. Jak ja was umiłowałem, tak i wy powinniście się wzajemnie miłować. W ten sposób wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będziecie się wzajemnie miłować-J 13, 34-35
przez cały rok miłosierdzia zostaliśmy zachęceni do ” bądźcie miłosierni, tak jak Ojciec wasz jest miłosierny.”(Łk 6, 36) otrzymaliśmy również jasne instrukcje, czego to od nas wymaga — zarówno indywidualnie, jak i zbiorowo. Mamy karmić głodnych, pić spragnionych, ubierać nagich, schronić bezdomnych, odwiedzać chorych i uwięzionych, grzebać zmarłych, pouczać ignorantów, doradzać wątpiącym, upominać grzeszników, znosić zło cierpliwie, przebaczać przestępstwa chętnie, pocieszać cierpiących i modlić się za żywych i umarłych.
te cielesne i duchowe uczynki miłosierdzia stanowią praktyczny sposób, w jaki urzeczywistniamy nasze wezwanie do Miłosierdzia. Są one w rzeczywistości owocem, dzięki któremu będziemy znani. Są one wyrazem naszej miłości do siebie nawzajem i charakterystyczną cechą uczniostwa. Są one sposobem, w jaki wykorzystujemy moc w służbie życia.
oczywiście nie możemy dokonywać uczynków miłosierdzia na własną rękę, chociaż musimy to zrobić. Z samej swej natury uczynki miłosierdzia wymagają łaski Bożej. Ta łaska jest nadprzyrodzoną miłością Boga działającego przez nas. Aby zakończyć naszą całoroczną refleksję nad miłosierdziem, zbadajmy kilka przeszkód, które mogą uniemożliwić działanie przez nas nadprzyrodzonej miłości Boga. Niektóre przeszkody mogą hamować nasze miłosierdzie i tym samym wykoleić nasze życie uczniostwa-krótko mówiąc, niektóre mogą spowodować, że wydamy zgniłe owoce.
ścieżki, skały i ciernie
w przypowieści o siewcy Jezus opisuje, jak Siewca wyszedł zasiać ziarno. Część nasion spadła na ścieżkę, na której ptaki szybko zaczęły je spożywać. Niektórzy upadli na kamienistą ziemię. Ponieważ gleba nie była tam głęboka, nasiona rosły szybko, ale równie szybko uschły na słońcu, ponieważ brakowało im odpowiednich korzeni. Jeszcze Inne nasienie padło między ciernie i zostało uduszone. We wszystkich trzech przypadkach nasiona nie przyniosły owoców.
Jezus później wyjaśnia znaczenie tej przypowieści swoim uczniom. Czyniąc to, wskazuje nam trzy różne sposoby, w jakie uniemożliwiamy działanie miłosiernej miłości Boga przez nas.
po pierwsze, ziarno, które spadło na ścieżkę, reprezentuje osobę, która słyszy „słowo królestwa”, ale naprawdę go nie rozumie. To ułatwia diabłu ukraść to, co zostało zasiane. Na przykład, możemy przeczytać fragment o poznaniu drzewa po jego owocach i nie zdawać sobie sprawy, że oznacza to, że jesteśmy drzewem, które będzie znane po naszych owocach. To czyni nas podatnymi na duchową inflację lub pychę, przez którą wierzymy, że mamy teraz kryteria, według których możemy sądzić każde drzewo po jego owocach. W takich przypadkach możemy łatwo wpaść w pułapkę osądzania innych, zamiast być miłosierni dla innych.
ziarno, które spadło na skalisty Grunt, reprezentuje osobę, która słyszy słowo i przyjmuje je z wielkim entuzjazmem i gorliwością. Jednakże, ponieważ dana osoba nie ma korzeni, gdy tylko pojawi się jakiś ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, Ona lub on natychmiast je porzuca. Tutaj mamy do czynienia z typem chrześcijaństwa, które szuka pociechy, mocy i przyjemności bez żadnych wymagań. Kiedy ulegamy tej pokusie, stajemy się konsumentami religii, którzy oceniają wartość wiary i naszą przynależność do niej na podstawie tego, co religia może dla nas zrobić. Innymi słowy, staje się oczywiste, że nadprzyrodzona miłość Boga, która wymaga od nas działania (bo Agape, Boska Miłość, jest czystym działaniem) nie zakorzeniła się w naszym życiu, ponieważ „gleba” naszego serca jest zbyt płytka. W konsekwencji nasze życie pokazuje, że w rzeczywistości nic nie wiemy o miłości, która wymaga od nas śmierci dla samego siebie; miłości, która jest inna-skoncentrowana ze swej natury — która jest oddaniem, poświęceniem i miłosierdziem.
wreszcie, ziarno, które padło między ciernie, reprezentuje osobę, która słyszy słowo, ale dusi je Ziemskim niepokojem i pokusą bogactwa. Niepokój powoduje niepokój. Zmartwienie może spowodować, że całkowicie skupimy się na własnych potrzebach i brakach. Kiedy tak się dzieje, potrzeby sąsiada ustępują na drugi plan. Zmartwienie może również podważyć nasze zaufanie i zależność od Boga. To uniemożliwia miłość Boga, w osobie Ducha Świętego, od wieje tam, gdzie chce, bo duch nie nakłada się wbrew naszej woli.
w podobny sposób pokusa bogactwa kieruje nasze pragnienie od Stwórcy do stworzonego. Kiedy pokładamy wiarę w moc i życie, które daje nam bogactwo, padamy ofiarą iluzji. Jest to kolejna forma tego nieuporządkowanego egocentryzmu, który odcina nas od miłości Boga i bliźniego, gdzie mieszka prawdziwa miłość własna i samo nasze życie.
myśli końcowe
w listopadzie zakończył się oficjalny Rok Miłosierdzia dla Kościoła powszechnego. Misja Miłosierdzia Kościoła nie ma jednak końca. Módlmy się, aby wezwanie „bądźcie miłosierni, tak jak Ojciec wasz jest miłosierny” rozbrzmiewało przez całe nasze życie i życie Kościoła we wszystkich nadchodzących latach. Wtedy możemy naprawdę powiedzieć, że przeżyliśmy ” lata Miłosierdzia „i przez nasze owoce możemy być znani jako” dobre drzewa.”
duchowe Czytanie
” istotą doskonałości jest przyjęcie woli Bożej we wszystkich rzeczach, pomyślnych lub niekorzystnych. W dobrobycie, nawet grzesznicy znajdują łatwo zjednoczyć się do boskiej woli; ale potrzeba świętych, aby zjednoczyć się do Bożej woli, gdy rzeczy idą nie tak i są bolesne do miłości własnej.”