niewiele rzeczy w irracjonalnym świecie teatru jest tak łatwe do wyjaśnienia, jak sukces Neila Simona, który zmarł w wieku 91 lat. Fakt, że jego 30-osobowe sztuki mają najwyższy współczynnik trafień spośród wszystkich amerykańskich autorów, że zdobyli cztery Nagrody Tony, a połowa z nich została zrobiona w filmach, wszystko sprowadza się do jego poczucia humoru o równych szansach.
śmiech, postacie, fabuła nigdy nie wymagają warunków wstępnych, w przeciwieństwie np. do Toma Stopparda, którego sztuki są najlepiej doceniane przez osoby z formalnym wykształceniem, czy Joe Ortona, który wymaga buntowniczego światopoglądu. Simon pyta tylko, czy jego publiczność powinna mieszkać przez około 20 lat w czymś innym niż Jaskinia.
nawet jego autobiograficzna trylogia Brighton Beach, będąca zapisem jego miejskiego żydowskiego dziedzictwa, nigdy nie potrzebuje, aby jego widzowie dzielili się nim lub czymś podobnym. Ta cecha przyniosła mu dziesięciolecia sukcesów w branży teatralnej, czas, który musiał rozwinąć od pisarza, którego postacie były interesujące tylko z żartów, które wyplutowali nagrodzonemu Pulitzerem autorowi Zagubieni w Yonkers (1991). Wspólny dotyk Simona łączył się z fantastycznym życiem wewnętrznym, jak to pokazano w Brighton Beach Memoirs (1983) i wyczuciem obserwacyjnym, które nadało jego pracy realistyczną szczerość: znalezienie humoru ludzkiej egzystencji oznaczało również podkreślenie leżącej u jej podstaw tragedii.
jego najlepsze momenty mają warstwę po warstwie słodko-kwaśnej, jak w pierwszych momentach jego filmowej wersji z 1968 roku, w której występują Jack Lemmon jako Felix i Walter Matthau jako Oscar, jego Odd Couple z 1965 roku. Samobójca Felix melduje się w obskurnym hotelu, aby wyskoczyć przez okno, ale okno jest zablokowane, w wyniku czego jego plecy są ranne, a w krótkiej, ale pamiętnej minucie, jest obiektem zaniepokojonego, matczynego ciepła ze strony starszej sprzątaczki, której nigdy wcześniej nie spotkał. Pod dowcipami to znak rozpoznawczy Simona: pracuje dla ludzi, którzy wychodzą z rodzinnego Nowego Jorku z anonimowymi aktami życzliwości.
dorastając w dzielnicy Washington Heights na Manhattanie pośród finansowych zmartwień Wielkiego Kryzysu, Simon nie przypominał sobie zbyt wiele śmiechu w małżeństwie pomiędzy jego ojcem, Irvingiem Simonem, podróżującym sprzedawcą, a matką, Mamie (z domu Levy). Ale nieśmiałość jego lat w DeWitt Clinton high school wyparowała, gdy był w filmach, gdzie śmiał się tak głośno z Charliego Chaplina i Bustera Keatona, że czasami był proszony o odejście. Po pobycie w wojsku i uczęszczaniu na Uniwersytet w Denver, Simon odkrył swój talent komediowy i współpracował ze swoim starszym bratem, Dannym, przy scenariuszach radiowych i telewizyjnych.
wczesna przerwa wylądowała Neil pracę jako pisarz na Sid Caesar ’ s your Show of Shows, następnie niezwykle popularnym zjawiskiem telewizyjnym, obok Mel Brooks, Woody Allen i Larry Gelbart.
to życie, przedstawione przez Szymona w jego sztuce śmiech na 23 piętrze (1993), nie było czymś, co wzbudziłoby nostalgię, z kłującymi, neurotycznymi pisarzami na łasce niestabilnego, skacowanego Cezara. Simon zdobył nagrody Emmy za pracę dla Cezara i dla Phil Silvers Show, a także ekstrawaganckie pensje. Mimo to, po cichu i żmudnie pracował nad swoją pierwszą sztuką, Come Blow Your Horn, która wymagała 20 przeróbek w ciągu trzech lat, a po otwarciu na Broadwayu w 1961 roku była tylko umiarkowanym hitem. Simon określił tę sztukę nawet jako „prymitywną”. Ale to go ugruntowało na Broadwayu, gdzie miał przebywać przez ponad 40 lat.
po jego pierwszym megahit, boso w parku (1963), z Robertem Redfordem i Elizabeth Ashley (w wersji filmowej z 1967 roku wystąpili Redford i Jane Fonda) jego życie było pożywką dla sztuk mniej, z wyjątkiem niektórych jego bardziej desperackich momentów. W przeciwieństwie do Spaldinga Graya, który jako aktywny uczestnik poszukiwał dziwnych ludzi i sytuacji, Simon stał się obserwatorem, człowiekiem, który żyje zarówno chwilą, jak i stoi poza nią. Ta abstrakcja czasu i przestrzeni ostatecznie pomogła mu wyrwać się z konwencjonalnych form zabawy w późniejszych pracach, takich jak Jake ’ s Women (1992), w których zderzają się różne okresy czasu.
uwolniony z ograniczeń samego siebie, Simon rozwinął wszechstronność i otwartość, która pozwoliła mu żywo dramatyzować życie, które było daleko od jego własnego. Większość dowcipów w refrenie (1975), które przedstawiają walczących tancerzy, została napisana przez Simona bez uznania. W „Rose and Walsh” (2003, później pod zmienionym tytułem „dylemat Rose”) poszedł dalej, w sztuce częściowo zainspirowanej późną Lilian Hellman, walcząc z duchem jej wieloletniego kochanka, Dashiella Hammetta.
często sztuki Simona zawierały wiersze, które przejmowały własne życie. Wyrażenie „Africa hot”, użyte do określenia najbardziej parowej pogody, pochodzi z komentarza do Mississippi heat w Biloxi Blues (1984). To, że jego spektakle były zarówno dostępne, jak i łatwe w realizacji, oznaczało, że przenikały do najbardziej skromnych zakątków świata Teatralnego, w tym do przedstawień studenckich i amatorskich.
podczas długiego szczytu Simona, który przebiegał mniej więcej w latach 1965-1985, były klapy. Ale sztuki takie jak „The Gingerbread Lady”, napisane w 1970 roku, ale poprawione, były zwiastunami lepszych dzieł, które miał napisać później. Potem były kroki do tyłu, których nauczył się nie podejmować. W sezonie 1966-1967 Simon miał cztery pokazy prowadzone jednocześnie-boso w parku, Dziwna para, Słodka dobroczynność i gwiazda-Spangled Girl-choć ostatni pokazał jego dotyk nie zawsze był złoty. „Neil Simon nie miał pomysłu na sztukę w tym roku” – napisał Walter Kerr w The New York Times, ” ale i tak ją napisał.”
najlepsze z tych wczesnych lat są jego adaptacje dzieł innych autorów, Zwykle do musicali, takich jak Satyra Patricka Dennisa na kult celebrtiy w Little Me (1962), jego transformacja filmu Federico Felliniego noce Cabirii w musicalu Sweet Charity (1966) i jego konwersja cynicznego scenariusza Billy ’ ego Wildera the Apartment w jasne, ale wciąż ostre Muzyczne obietnice Promises (1968).
centralnym punktem zwrotnym w życiu Szymona, zarówno osobistym, jak i artystycznym, była śmierć jego pierwszej żony, Joan Baim. Prawdopodobnie byłaby jego jedyną żoną, gdyby nie zmarła na raka w 1973 roku, po 20 latach małżeństwa. Ich małżeńskie wzloty i upadki bez wątpienia podsycały wiele niestabilnych dialogów w jego sztukach (opisał jedną walkę jako zakończoną napadnięciem kotletem cielęcym).
jednak z jego punktu widzenia nie mogła być lepszym współmałżonkiem, skoro radziła sobie z rosnącą sławą męża. Simon opisał jeden obiad, w którym próbował prosić o wolność, po prostu dlatego, że był to seksualnie wolny Lat 70. Przyjęła wiadomość spokojnie i swobodnie, a pod koniec kolacji, on wrócił do ich małżeństwa.
jej diagnoza raka początkowo postawiła go – nie ją – w szpitalu, z napadem lęku, mniej niż heroicznym faktem, do którego Simon przyznał się ze swoją zwykłą szczerością w Rewrites: A Memoir (1996). W tym okresie kontynuował pracę nad swoją komedią o dwóch starzejących się, złośliwych wodewilach, The Sunshine Boys. Sztuka z 1972 roku okazała się jednym z jego najtrwalszych hitów, z konsekwentnym meldowaniem postaci i liniami śmiechu. Długofalowe skutki jego osobistych Traum były jednak widoczne później w serii sztuk, które były przegranymi kasowymi. Zakończyło się to jego najbardziej technicznie pewnym i emocjonalnie potężnym dziełem do tego czasu, Chapter Two (1977). To zdecydowanie, boleśnie wkręciło go w jego twórczy okres średni.
„myślę, że pisanie nie zawsze jest aktem stworzenia” – napisał kiedyś Simon. „Czasami myślę, że jest to jak trucizna, która zamieszkuje twoją istotę, a jedynym sposobem, aby się jej pozbyć, jest głębokie i szybkie naciśnięcie pióra na pustej stronie.”W tym duchu wiedział, że Rozdział drugi będzie tak autobiograficznym opisem jego żalu po Joan i późniejszego nieudanego małżeństwa z aktorką Marshą Mason, że poprosił Masona o zgodę na jego napisanie. Powiedziała „tak”, a nawet zgodziła się zagrać to, co mniej więcej sama w wersji filmowej z 1979 roku. Pobrali się w 1973 roku, a dziesięć lat później rozwiedli.
inne żony nie były tak wyrozumiałe. Dwukrotnie (w latach 1987-1988 i 1990-1998) poślubił swoją trzecią żonę, Diane Lander, za drugim razem z pisemną zgodą, że nie przedstawi jej w sztuce ani filmie. Wydawało się, że to nie powstrzyma Simona przed napisaniem scenariusza do The Marriage Man (1991), o mężczyźnie, który ma wiele małżeństw z tą samą kobietą. Projekt ten nie poszedł dobrze, częściowo dzięki temperamentowi jego Gwiazdy, Kim Basinger, która w pewnym momencie oskarżyła Simona o to, że niewiele wie o komedii. Oznaczało to początek końca jego związku z Hollywood-często z jego wyboru.
poza tym jego trylogia Brighton Beach-Brighton Beach Memoirs, Biloxi Blues i Broadway Bound (1986) – odniosła tak duży sukces w teatrze, że nawet jego najgroźniejsi krytycy zostali wyciszeni. Niewypowiedziany współudział między Simonem a jego publicznością – akceptacja sztucznych konwencji komicznych, czasami potrzebnych do wciągnięcia postaci na scenę i zainteresowania się sobą – nie był potrzebny w tych bardziej realistycznych sztukach. Ale kiedy wrócił do bardziej konwencjonalnych komedii, takich jak plotki (1988) i London Suite (1994, zrobiony dwa lata później w filmie telewizyjnym), Stary współudział wydawał się mniej akceptowalny.
niektórzy krytycy twierdzili, że Simon nie jest już zabawny, co może nie być prawdą. Z pewnością jednak jego nowe sztuki wydawały się czasem przestarzałe na premierach. Jego uproszczony pogląd na walkę płci, która kiedyś wydawała się zabawna, nie mógł zostać odrzucony jako zarozumiałość teatralna, ponieważ wydawało się, że kobieca kapitulacja seksualna jest czymś oczywistym.
dwie późne próby współpracy formy teatralnej, musicalu, nie powiodły się nie tylko dlatego, że materiał był niespełniony, ale dlatego, że Simon stał się mniej elastyczny. Mglisty dzień, dla którego Simon miał dostęp do utworów Gershwina, został zamknięty jeszcze przed rozpoczęciem produkcji. Musicalowa wersja „The Goodbye Girl” (1992) miała burzliwy Out-of-town tryout, który sprawił, że Simon odsunął się od swojego długoletniego reżysera, Gene Saksa. Został zwolniony z serialu, który potem stał się nieprzyzwoicie wulgarny i miał rozczarowujący występ na Broadwayu, a w zmienionej formie trafił do Londynu.
sztuki takie jak Lost in Yonkers i Proposals (1997) zawierają jedne z najlepszych dzieł Simona, chociaż wesele postaci i śmiechu, które przyszło mu łatwiej w przeszłości, już tego nie robiło, co skłoniło do dodania postaci, które istniały tylko dla komiksowych przerywników. Tak więc jeden scenariusz wydawał się zawierać dwie lub trzy sztuki, które nie współistniały wygodnie. Z perspektywy czasu Simon przyznał, że propozycje, w szczególności, mogłyby być lepsze. Ale wtedy Simon nie wierzył, że jego sztuki kiedykolwiek osiągną ostateczną formę.
koniec lat 90. nie był szczęśliwy dla Szymona. Cierpiał na depresję kliniczną i porzucił małżeństwo z Landerem. W drugim tomie wspomnień „the Play Goes On” (1999) opowiada o proszeniu o radę swojej zmarłej żony, Joan, i wraca ona w formie ” Get out, Neil.”
W 1999 roku Simon poślubił aktorkę Elaine Joyce, a jego nowa sztuka, „the Dinner Party”, była umiarkowanym hitem na Broadwayu. Jego ostatnia nowa sztuka na Broadwayu, Rose ’ s Dilemma, w 2003 roku, trwała około dwóch miesięcy i cierpiała na klęskę public relations w wyniku kłótni między autorem a jego gwiazdą, Mary Tyler Moore.
przyznał, że tęsknił za czasami, kiedy miał hit prawie co roku, kiedy był tak produktywny,że nie pamiętał pisania całych sztuk. „Ale nigdy nie mogę narzekać na moją karierę w teatrze. Świetnie się bawiłem-powiedział. „rozwiązuje wszystkie moje problemy. Nawet jeśli sztuka nie radzi sobie z tym, przez co przechodzisz w swoim życiu, jest w niej coś oczyszczającego.”
Simon przeżył Elaine i dwie córki, Nancy i Ellen, z pierwszego małżeństwa, oraz córkę, Bryn, z trzeciego.
{{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragraphs}}{{highlightedText}}
- Udostępnij na Facebooku
- Udostępnij na Twitterze
- Udostępnij przez e-mail
- Udostępnij na LinkedIn
- Udostępnij na Pinterest
- Udostępnij na WhatsApp
- Udostępnij na Messenger