gdy współczesne zagrożenia zbliżają się do Restigouche, trwa wyścig o zachowanie tego bezcennego zasobu naturalnego
trzy lata temu tego lata, nasze tak zwane „siły ekspedycyjne Restigouche” po raz pierwszy zepchnęły się z brzegu rzeki w północnym Nowym Brunszwiku. Przed nami trzy dni spływów kajakowych i biwakowania na pustkowiach w wodach jednego z najwspanialszych i najbardziej tajemniczych systemów rzecznych na świecie.
nasze dwa kajaki były wypełnione dziećmi, jedzeniem, sprzętem kempingowym i małym białym terierem (który pewnej długiej nocy schował się przerażony w deszczowym ciemnym lesie, podczas gdy my go wzywaliśmy, w końcu wyślizgując się z wysokiej trawy na brzegu rzeki o świcie, kiedy napełniałem dzbanek na kawę).
spędziliśmy nasze dni żeglując po zakrętach, zakrętach i łagodnych nurtach rzeki Kedgwick, płaskodennych kajakach pływających jak magiczne dywany na szybkich, czystych prądach, podążając za lotem Orłów przez dziką dolinę wyrzeźbioną przez wodę i lód przez tysiąclecia.
byliśmy zmęczeni na końcu naszej podróży, nasze kajaki wirujące w głębokim wirze, gdzie wody Kedgwick zderzają się z małym głównym Restigouche, ale życzyliśmy sobie, aby przygoda w dolnym biegu mogła trwać dalej. Nazwa naszego zespołu, zaczerpnięta z graffiti z węgla drzewnego na suficie schroniska kempingowego, stała się okrzykiem przez długą nadchodzącą zimę, gdy planowaliśmy i planowaliśmy nasze następne przedsięwzięcie.
główna rzeka Restigouche zaczyna się u zbiegu kedgwick i Little Main, a stamtąd schodzi 200 kilometrów przez łagodne wzgórza Appalachów wyznaczające granicę Nowego Brunszwiku i Quebecu. Po drodze rzeka zbiera wody rzek Patapédia, Upsalquitch i Matapédia oraz dziesiątki małych strumieni i strumieni, zanim wpadnie do Zatoki Chaleur.
ponad sto lat temu bogaty nowojorski sportowiec i pisarz Dean Sage nazwał rzekę Restigouche „szlachetnym strumieniem”, zauważając, że co ciekawe, w całym jej biegu nie ma wodospadów ani rapidów, których nie mógłby płynąć Kajak. „Jego liczne zakręty i nagłe zakręty, tak sprzyjające tworzeniu dobrych basenów łososiowych, dają również różnorodność i wybór pięknych krajobrazów, które rzadko można znaleźć na każdej rzece” – napisał.
pierwsze wydanie książki Sage z 1888 roku, „The Ristigouche and Its Salmon Fishing”, sprzedaje się teraz na aukcji za 25 000 dolarów. Na urwisku, gdzie rzeka Upsalquitch wpływa do Restigouche, Sage zbudował Domek o nazwie Camp Harmony, jeden z najstarszych i najbardziej ekskluzywnych prywatnych klubów rybackich na rzece, gdzie głównie bogaci, uprzywilejowani i szczęśliwi mogli rzucać linę.
od wieku Restigouche jest osłonięte od współczesnego świata częściowo z powodu obecności potężnych prywatnych interesów na rzece. W górnych rejonach jest niewiele dróg dojazdowych i tylko rozproszenie łowisk i domków strażniczych, wiele dostępnych tylko kajakiem.
jednak w ostatnich latach ta ochronna tarcza pieniędzy i wpływów uległa erozji, ponieważ zmechanizowane interesy związane z wyrębem drewna wcinały się dalej do działu wodnego, aby nakarmić lokalne młyny, duże imprezy weekendowe opanowały Dzikie obozowiska, pojazdy terenowe przecinały szlaki dla kłusowników, a łodzie odrzutowe z potężnymi silnikami ryczą nieznośnie przez spokojne baseny łososi.
Marie-Christine Arpin, lat 31, wiosłuje tymi rzekami i pracuje jako przewodnik po rzece dla swojego ojca, André Arpina, od dziecka. André Arpin założył Canoe Restigouche, rodzinny biznes ekoturystyczny, 25 lat temu, a cztery lata temu przeszedł na emeryturę i przekazał operację swojej córce.
„kiedy wyjeżdżam gdzieś indziej, zdaję sobie sprawę, że nie ma miejsca na świecie tak pięknego jak ta rzeka” – mówi. „To jest klejnot. To miejsce warte ochrony.”
Marie-Christine jest jedną z grup lokalnych osób pracujących w celu ochrony działu wodnego poprzez utworzenie nowego parku o nazwie Droga Wodna Restigouche Wilderness Waterway. Jej firma jest członkiem grupy społecznej, Restigouche River Watershed Management Council, która skupia wszystkich zainteresowanych systemem rzecznym Restigouche, aby znaleźć sposoby na ochronę i zachowanie tego cudu przyrody, zanim zostanie zniszczony.
Grupa przedstawiła rządowi Nowego Brunszwiku plan potencjalnego parku. Jeśli zostanie to zatwierdzone, nowy park rozszerzy strefy buforowe wokół Restigouche i jego dopływów, ureguluje publiczny dostęp do biwakowania na kajakach i stworzy siłę wyszkolonych strażników w systemie rzecznym, aby egzekwować wytyczne dotyczące ochrony. W skład Rady Zarządzającej wchodzą m.in. pierwsze narody, prywatne kluby wędkarskie, ekoturystyka oraz lokalne gminy.
„Chcemy zachować pełny dostęp do rzeki, ale w taki sposób, aby rzeka była chroniona i szanowana dla wszystkich użytkowników. Jest to dziewicza rzeka o zimnej wodzie w górzystym krajobrazie. To przywilej, że wciąż to mamy, i dlatego musimy chronić cały system.”
utworzenie Drogi Wodnej Restigouche Wilderness byłoby pierwszym krokiem do aktualizacji unikalnego systemu zarządzania, który obowiązuje od końca XIX wieku. W 1884 r.rząd Nowego Brunszwiku uchwalił ustawę, która pozwalała na dzierżawę dużych obszarów Ziemi Koronnej, które graniczą z rzeką, klubom rybackim i przyznawanie im wyłącznych praw połowowych. Ze względu na jakość rzeki i wspaniałe możliwości wędkarskie łososia atlantyckiego, niektórzy z najbogatszych ludzi w Ameryce Północnej kupili dzierżawy i stworzyli ekskluzywne kluby. Zgodnie z warunkami dzierżawy, kluby te muszą zachować strażników rzek, aby chronić przed kłusownictwem i ograniczyć liczbę wędkarzy na każdym odcinku rzeki.
Restigouche Salmon Club z siedzibą w Matapédia, Quebec, został założony w 1880 roku i od tego czasu jest jedną z najbardziej wpływowych grup na rzece. Wśród jej założycieli byli czołowi biznesmeni dnia: William K. Vanderbilt, C. L. Tiffany, And Chester A. Arthur, the 21st president of the United States. Przez dziesięciolecia bogaci biznesmeni z Nowego Jorku i Nowej Anglii, Montrealu i Toronto uznali, że rzeka jest szczególnym miejscem—Rolls Royce of rivers—i traktowali ją jako ekskluzywną, prywatną kryjówkę. W ostatnich latach miliarder Irving rodzina nabyła Restigouche lodge w Downs Gulch i zbudował pas startowy w pobliżu, aby pomieścić małe odrzutowce, które rodzina używa do transportu swoich gości do rzeki.
ten system zarządzania przez prywatne kluby ograniczył zbiory łososia atlantyckiego i był wczesnym środkiem ochronnym w celu ochrony Restigouche przed przełowieniem i rozwojem. Jednak zagrożenia dla rzeki dzisiaj są mniej o overharvesting ryb, a bardziej o wykorzystaniu rzeki i ziemi wokół niej, kwestie, które są poza kontrolą strażników rzeki wynajętych przez kluby, aby chronić swoje baseny przed kłusownikami.
„przemysł leśny dość mocno naciska” -mówi Marie-Christine Arpin. „Widzimy wpływ na poziom wody. Jest sedymentacja. Mamy błyskawiczne powodzie, których nigdy wcześniej nie mieliśmy.”
dwa razy w tym roku, raz pod koniec czerwca i ponownie pod koniec lipca, byłem na Restigouche po ulewnym deszczu w headwaters. Widziałem błyskawiczne powodzie z pierwszej ręki, gdy rzeka szybko podniosła się, jej przejrzyste wody stały się czekoladowo brązowe z grubym mułem zawieszonym w wodzie przez 50 kilometrów w dół rzeki od ujścia Kedgwick, spływającej z wylesionego terenu w headwaters.
podczas naszej pierwszej podróży nad rzekę Kedgwick trzy lata temu, widzieliśmy wokół nas dowody na to, że przemysł leśny wepchnął się do doliny. Wynajęliśmy firmę Marie-Christine Arpin, aby zawieźć nas do widełek Kedgwick, gdzie będziemy rozładowywać i obozować na noc przed rozpoczęciem naszej przygody w dół rzeki.
przez większą część dwugodzinnej jazdy do Forks, Marie-Christine była w swoim CB radiu, ogłaszając naszą lokalizację po francusku kierowcom ciężarówek, które wyciągały mnóstwo kłód z Doliny. Odbierała radio, gdy przekraczaliśmy punkt orientacyjny.: Ośmiomilowa droga dojazdowa, Most Na Clearwater Stream, Falls Brook, obóz naczelnika na piętnaście mil, Rapids Depot—ponieważ nie jest bezpiecznie dzielić tę wąską, krętą drogę z mocno obciążonymi ciężarówkami bez ostrzeżenia kierowców, aby zwolnili i pozostali po swojej stronie drogi.
zjechaliśmy z głównej drogi na boczną drogę do widełek, w dół długim wzgórzem przez rozległe wyraźne cięcie, księżycowy Pejzaż splątanych pni i kończyn drzew. Następnego wieczoru rozbiliśmy Obóz na polanie nad chatą naczelnika w Rapids Depot i ugotowaliśmy obiad nad otwartym ogniem z drewna dryfującego, dzieci prażyły pianki nad węglami, gdy siedzieliśmy nad rzeką aż do zachodu Słońca. Z naszego namiotu przez całą noc słyszeliśmy, jak wyrębowe Ciężarówki wylatują z Doliny.
Rada Zarządzająca Restigouche Watershed rozpoczęła prace nad projektem parku w 2010 roku, kiedy grupa zorganizowała serię publicznych spotkań i ukończyła studium wykonalności. Rada napisała biznesplan w 2014 roku, który stwierdził, że park będzie potrzebował około 2 milionów dolarów na finansowanie rozruchu, w którym to momencie utrzyma się poprzez przychody ze sprzedaży usług i opłat rejestracyjnych. Park obejmowałby 235 kilometrów rzek, wokół których powstałaby Nowa 200-metrowa strefa buforowa wolna od wyrębu drzew. Tego lata Premier NB Brian Gallant mówił przychylnie o potencjale projektu parku. Kolejne kroki będą wymagały od rządu rozpoczęcia konsultacji z pierwszymi krajami, zorganizowania większej liczby spotkań publicznych i przygotowania się do oceny potencjalnego wpływu na środowisko.
utworzenie parku pomogłoby wypromować i zwiększyć ogromne możliwości ekoturystyki na rzece. W ubiegłym sezonie firma Marie-Christine Arpin świadczyła usługi przede wszystkim na Restigouche i jego dopływach Dla od 3000 do 4000 osób, które biegały po rzekach kajakami i kajakami i obozowały na terenach dzikiej przyrody, które były utrzymywane przez Radę przez ostatnią dekadę. Mówi, że park pozwoli na ulepszenie kempingów i więcej usług dla wioślarzy i obozowiczów poprzez regulowany system dostępu, który stworzy większą harmonię między wędkarzami i kajakarzami. Park mógł również ograniczyć użycie nowych, potężnych łodzi odrzutowych, które poruszają się z dużą prędkością po rzece, niszcząc delikatne siedliska dla młodocianych ryb.
Danny Bird jest wieloletnim menedżerem Kedgwick Lodge, prywatnego klubu, który działa na rzece od 131 lat. Dostrzega potencjał w propozycji parku, aby pomóc w rozwiązaniu rosnących zagrożeń dla rzeki z wyraźnego cięcia, wylesiania i nieuregulowanego korzystania z łodzi motorowych przez niektórych, którzy, jak mówi, uważają ten krajobraz dzikiej przyrody za pewnik.
„To zawsze była kontrolowana rzeka. To była prawdopodobnie tak dobra forma wczesnego zarządzania rozlewem wody, Jak mogłeś. Restigouche zapiera dech w piersiach. Ale rzeka ma również wiele problemów. Niektóre możemy naprawić i powinniśmy się na nich skupić. Istnieją ogromne wyraźne cięcia i odpływy z dużych gospodarstw. Należy rozwiązać te problemy.”
nasza podróż trzy lata temu była początkiem eksploracji systemu rzecznego przez siły ekspedycyjne Restigouche. Następnego lata spędziliśmy trzy dni i noce na głównej rzece, a tego lata pływaliśmy kajakiem od ujścia Kedgwick, 90 kilometrów w dół do drogi dojazdowej w miejscu zwanym Rafting Grounds.
trzeciego dnia na rzece dotarliśmy do ławic Cumberland, jednego z niewielu trudnych rapidów na rzece. Gdy moja żona, Deb Nobes, poruszała się po odcinku Białej Wody, nasz Terier, który lubi jeździć z przodu, został zmieciony z dziobu Łodzi, a ona przeszła na bok, aby go uratować, zamoczona w procesie, ale zarządzając, aby nie przewrócić kajaka. Zatrzymaliśmy się pod Rapidem, by wpłacić kaucję i znaleźć jej suche ubrania. Mieliśmy zamiar rozbić obóz tej nocy, ale po moczeniu, z niebem grożącym deszczem, postanowiliśmy ruszyć na rafting. Kontynuowaliśmy późnym wieczorem w dół rzeki, na równiny zalewowe, gdzie rzeka rozszerza się i zaczyna ponownie łączyć się z drogami i liniami energetycznymi. Kiedy dotarliśmy do odcinka rzeki, gdzie mieliśmy telefon komórkowy, zadzwoniliśmy do Marie-Christine, która zorganizowała dostarczenie naszego samochodu i Przyczepy na rafting dzień wcześniej niż planowaliśmy.
gdy słońce spadało nisko na letnim niebie, mijaliśmy Camp Harmony i pomyślałem o Deanie Sage, który w czerwcu 1902 roku zmarł w obozie po południu po udanym poranku łowienia ryb. Jego ciało zostało przewiezione w dół rzeki do miasta Matapédia w trumnie przymocowanej do dwóch kajaków.
Sage napisał w swojej książce: „nie ma mili Restigouche nad Matapédią, która nie ma jakiegoś osobliwego uroku, poza cudowną czystością jej wód i różnymi formami, które przybierają… od długiego mieszkania, gdzie poruszają się ze szklistą i spokojną gładkością, ale szybkość, która musi być odczuwalna, aby być rozpoznanym, do basenów, z tysiącem małych zmarszczek tańczących w słońcu, biały czubaty szybki z falami mocy i wirujące wiry pędzące nad skalistym dnem, gdzie wielki łosoś spoczywa na ich drodze w górę.”
ponad sto lat po tym, jak Dean Sage napisał te słowa, siły ekspedycyjne Restigouche mogą zgłosić, że zbadaliśmy kajakiem ponad 200 kilometrów systemu rzecznego. W tym procesie nasze dzieci stały się doskonałymi wioślarzami, a nasz Terier nadal boi się ciemności, ale nalega na trzymanie swojej pozycji do przodu, bez względu na to, jak ciężka jest jazda w dół rzeki. Podobnie jak Dean Sage, doświadczyliśmy magii tego szlachetnego strumienia, ale świat wokół się zmienił i ten świat nieustannie się zbliża. Rzeka Restigouche zasługuje na szansę na nowy początek, a przynajmniej na kolejne stulecie życia.