emigranci tworzyli różne organizacje w celu walki z reżimem Sowieckim, takie jak Rosyjski Związek Ogólnowojskowy, Bractwo rosyjskiej prawdy i NTS. Dzięki temu biali emigranci stali się celem infiltracji przez sowiecką tajną policję (np. operacja TREST i linia wewnętrzna). 75 weteranów Białej Armii służyło jako ochotnicy wspierający Francisco Franco podczas hiszpańskiej wojny domowej. Niektórzy biali emigranci, określani jako „sowieccy patrioci”, przyjęli proradzieckie sympatie. Ci ludzie utworzyli organizacje takie jak Mladorossi, Evraziitsi i Smenovekhovtsi.
jedną z najbardziej znaczących form działalności rosyjskich emigrantów było budowanie pomników rosyjskiej wojny poległej w I wojnie światowej, co było wyraźnym przeciwieństwem Związku Radzieckiego, który nie zbudował żadnych pomników dla 2 milionów Rosjan zabitych w latach 1914-1917, ponieważ wojna została potępiona przez Lenina jako „wojna imperialistyczna”. Oprócz poległych na wojnie postawiono inne pomniki. W Brukseli, Seattle i Harbinie wzniesiono pomniki ku czci straconego cesarza Mikołaja II, podczas gdy w Szanghaju postawiono pomnik ku czci Aleksandra Puszkina, rosyjskiego poety Narodowego. W rzeczywistości pomnik Puszkina zostałby zbudowany w Paryżu, gdyby nie spór z Ministerstwem Sztuk Pięknych o jego dokładną lokalizację. Popularność pomników poległych w wojnie odzwierciedlała nie tylko smutek z powodu zmarłych w wojnie, ale także sposób na zjednoczenie często źle podzielonych społeczności emigracyjnych rozbitych w Europie, Azji i Ameryce Północnej. Pomniki poległych w czasie wojny były często sposobem na symboliczne odtworzenie Rosji za granicą, na przykład na pomniku dla Rosjan zabitych podczas służby w rosyjskich siłach Ekspedycyjnych (REF) we Francji w wiosce Mourmelon-le-Grand o Ermitażu zbudowanym w pobliżu wraz z przeszczepionymi jodłami i rosyjską farmą w stylu, aby wyglądało to jak Dom. Aby zbudować konsensus społeczności wokół pomników wojennych, projekt pomników został celowo utrzymany w prostocie, bez rzeźby, która mogłaby nadać znaczenie symboliczne, zapewniając w ten sposób, że żadna szczególna interpretacja wojny nie może być przedstawiona poza żalem po wojnie. Projekt Cerkwi na pomnikach wojennych został wykonany w stylu średniowiecznych cerkwi prawosławnych w Nowogrodzie i Pskowie, ponieważ ten styl architektoniczny był postrzegany jako politycznie neutralny,a zatem był w stanie lepiej połączyć społeczności.
zarówno lewicowi, jak i prawicowi emigranci, którzy z pasją się nie zgadzali, zebrali się, aby uczcić śmierć i wojny światowej, która była praktycznie jedyną okazją, kiedy zagraniczne społeczności Rosyjskie mogły się zjednoczyć, wyjaśniając, dlaczego takie nabożeństwa żałobne są tak ważne dla społeczności emigracyjnych. Styl neoklasyczny, który zazwyczaj zdobił pomniki wojenne w Cesarskiej Rosji, był świadomie unikany, ponieważ budowa pomnika wojennego w tym stylu była postrzegana jako wyraz poparcia dla przywrócenia monarchii. Poczucie straty było nie tylko dla tych, których uhonorowano pomnikami wojennymi, ale ze względu na poczucie straty spowodowane porażką z felietonistą w Gazecie emigracyjnej w Paryżu piszącym o poświęceniu pomnika REF w 1930 roku: „straciliśmy wszystko – rodzinę, sytuację ekonomiczną, szczęście osobiste, ojczyznę…Czy nasze cierpienia są dobre dla kogokolwiek? Prawdę mówiąc-nic nie mamy, straciliśmy wszystko. Płacz, płacz”. Takie pomniki były również sposobem na okazanie szacunku społecznościom goszczącym z emigracyjną gazetą w 1930 roku: „ludy honorują bohaterów. Do żywych: troska, do zmarłych: pamięć. My w obcym kraju nie mamy Grobu „Nieznanego Żołnierza”, ale mamy tysiące cierpiących ludzi. Są one naszym zaszczytem i naszym usprawiedliwieniem (opravdanie) przed światem. Ich rany i cierpienia są dla Rosji. Pozostają wierne honorowi i zobowiązaniom. To jest nasz rosyjski paszport”.
tak było zwłaszcza we Francji, domu największej zamorskiej społeczności Rosyjskiej, gdzie nabożeństwa honorujące wydarzenia I wojny światowej były ważną częścią życia francuskiego po 1918 roku, i gdzie poprzez uhonorowanie rosyjskiej wojny zmarli pozwolili rosyjskim emigrantom we Francji wziąć udział w uroczystościach, pozwalając emigrantom poczuć się częścią szerszej społeczności francuskiej. W 1927 Prawosławny metropolita Evlogii przemawiał na pomniku wojennym w Valenciennes: „Krew przelana na ziemię pięknej i wspaniałej Francji to najlepsza atmosfera, aby zjednoczyć Francję na zawsze z Rosją narodową i godną”. Fakt, że krzyże Rosjan pochowanych we Francji zostały pomalowane na biało-kolor francuskich poległych wojennych i aliantów-podczas gdy krzyże niemieckich poległych wojennych były pomalowane na czarno, był powszechnie zauważany w społeczności Rosyjskiej we Francji jako znak, że Francuzi uważali ich za sojuszników. W Czechosłowacji i Jugosławii pomniki wojenne poległych w wojnie Rosyjskiej były przedstawiane w języku Pansłowiańskim, jako symbol tego, jak Rosjanie walczyli razem z Czechami i Serbami w wojnie. Król Aleksander Jugosławii był Rusofilem, który przyjmował rosyjskich emigrantów do swojego królestwa, a po Francji Jugosławia miała największą rosyjską społeczność emigracyjną, dzięki czemu Jugosławia miała prawie tyle samo pomników wojennych po wojnie Rosyjskiej, co Francja. Pomniki wojenne w Jugosławii zazwyczaj honorowały zarówno serbskich poległych w wojnie, jak i członków Legionów czechosłowackich, którzy zginęli w wojnie, nadając im zdecydowanie pansłowiański charakter. Planowana cerkiew prawosławna ku czci rosyjskich jeńców, którzy zginęli w austriackim obozie jenieckim pod Osijekiem, zawierałaby popiersia cesarza Mikołaja II, króla Piotra I I króla Aleksandra, aby podkreślić, jak domy Romanowa i Karađorđevicia były sprzymierzone w wojnie, łącząc doświadczenia rosyjskie i serbskie z wojną.
w latach 1934-1936 na cmentarzu Novo Groblje w Belgradzie zbudowano ossuarium zawierające kości rosyjskich żołnierzy poległych na całym świecie, które ilustrowało temat przyjaźni Serbsko-Rosyjskiej, a które król Aleksander przekazał 5000 dinarów na pokrycie kosztów budowy. Kiedy pomnik został otwarty w 1936 roku, Patriarcha Serbskiego Kościoła Prawosławnego Warnava oświadczył w otwierającym go przemówieniu: „Rosjanie ponieśli wielkie ofiary z naszego powodu, pragnąc bronić Serbów w czasie, gdy potężni wrogowie zaatakowali małą Serbię ze wszystkich stron. A Wielka Słowiańska dusza Rosjan nie pozwalała patrzeć z obojętnością na to, że braterski naród słowiański powinien zginąć”. Karel Kramář, zamożny konserwatywny Czechosłowacki polityk i rusofil współpracował z rosyjskimi emigrantami przy budowie Cerkwi Prawosławnej w Pradze, którą Kramář nazwał w swoim przemówieniu inauguracyjnym „pomnikiem słowiańskich związków” i „przypominać Rosjanom nie tylko o ich dawnych cierpieniach, ale także o uznaniu po stronie Słowian”. Nabożeństwo w rosyjskim pomniku wojennym w Terezinie w 1930 r. przekształciło się w „rosyjsko-czeską demonstrację polityczną w manifestacji słowiańskiej wzajemności” z tematem, że Rosjanie zginęli, aby Czesi mogli być wolni. Praga miała dużą społeczność emigrantów rosyjskich, a ciągłe łączenie rosyjskich doświadczeń z I Wojny Światowej z doświadczeniami Legionów czechosłowackich było sposobem na stwierdzenie, że Rosjanie pomogli uczynić Czechosłowację możliwą. W Niemczech, prawicowi emigranci znaleźli wiele do swojej frustracji, że prawicowi niemieccy weterani odrzucili swoje oferty udziału w Totensonntagu („Dzień Zmarłych”), ponieważ niemieccy konserwatyści nie chcieli uhonorować ofiar tych, którzy walczyli przeciwko Niemcom, i to lewicowi niemieccy weterani, Zwykle związani z Partią Socjaldemokratyczną, z zadowoleniem przyjęli udział Rosjan w Totensonntagu, aby zilustrować temat, że wszystkie ludy w narodach uczestniczących w pierwszej wojnie światowej były ofiarami. W Niemczech 11 listopada nie był świętem, ponieważ nikt nie chciał uczcić dnia, w którym Rzesza przegrała wojnę, a Totensonntag odegrał w Niemczech taką samą rolę, jaką 11 listopada odegrał w krajach alianckich, jako czas na uhonorowanie poległych w wojnie. Antywojenny i internacjonalistyczny Przekaz na uroczystościach Totensonntag organizowanych przez SPD nie spotkał się dobrze z prawicowymi rosyjskimi emigrantami, którzy znaleźli się na tych uroczystościach raczej nie na miejscu.
miasto Harbin w Chinach zostało założone przez Rosjan w 1896 roku, stając się znane jako „Moskwa Orientu” ze względu na rosyjski wygląd, a po rewolucji jego Rosyjska populacja została dodatkowo wzmocniona przez emigrantów, przez większość Rosjan mieszkających w Harbinie byli ludzie, którzy przybyli przed I wojną światową.około 127 000 ludzi mieszkających w Harbinie w 1920 roku pochodziło z Rosji, co czyni go jednym z największych rosyjskojęzycznych miast w Azji Wschodniej. Wielu Rosjan w Harbinie było bogatych, a miasto było Centrum Kultury Rosyjskiej, ponieważ społeczność rosyjska w Harbinie zobowiązała się do zachowania przedwojennej kultury rosyjskiej w mieście na równinach Mandżurii, na przykład Harbin miał dwie opery i liczne teatry wykonujące tradycyjne klasyki rosyjskiej sceny. Sukces ekonomiczny Rosjan w Harbinie często zaskakiwał zagranicznych gości, którzy zakładali, że powinni być biedni, co skłoniło jednego z gości w 1923 roku do skomentowania, że Rosjanki „tak dobrze zarżnięte, jak na paryskich wyścigach strolled z mężczyznami bezbłędnie ubranymi według europejskich standardów”, co skłoniło go do zastanowienia się, w jaki sposób osiągnęły ten „zwodniczy wygląd”. Zasięg rosyjskiej dominacji gospodarczej w Harbinie można zauważyć, że” Moya-tvoya”, język pidgin łączący aspekty rosyjskiego i mandaryńskiego chińskiego, który rozwinął się w XIX wieku, gdy Chińczycy udali się do pracy na Syberii, był uważany za niezbędny przez chińskich kupców z Harbina.
biali emigranci walczyli z sowiecką Armią Czerwoną podczas radzieckiej inwazji na Xinjiang I wojny Xinjiang w 1937 roku.
podczas II wojny światowej wielu białych emigrantów uczestniczyło w rosyjskim ruchu wyzwoleńczym. Głównym powodem, który popchnął białych do wspierania władzy niemieckiej w działaniu, była koncepcja „wiosennej ofensywy”, zbrojnej interwencji przeciwko ZSRR, która musi być wykorzystana w celu kontynuowania wojny domowej. Ta ostatnia była postrzegana przez wielu rosyjskich oficerów jako trwająca sprawa, która nigdy nie została zakończona od dnia ich wygnania. W czasie wojny biali emigranci zetknęli się z byłymi obywatelami radzieckimi z terenów okupowanych przez Niemców, którzy wykorzystali Niemiecki odwrót jako okazję do ucieczki ze Związku Radzieckiego, lub byli w Niemczech i Austrii jako jeńcy wojenni i robotnicy przymusowi, i woleli pozostać na Zachodzie, często określani jako druga fala emigrantów (często nazywani DPs-wysiedleńcy, zob. Obóz przesiedleńców). Ta mniejsza druga fala dość szybko zaczęła asymilować się w białej społeczności emigracyjnej.
po wojnie aktywna walka antyradziecka była prawie wyłącznie kontynuowana przez NTS: inne organizacje albo rozwiązały się, albo zaczęły koncentrować się wyłącznie na samoobronie i/lub wychowywaniu młodzieży. Różne organizacje młodzieżowe, takie jak Skauci na Uchodźstwie, zaczęły działać w wychowaniu dzieci z doświadczeniem w kulturze i dziedzictwie Rosji przedsowieckiej.
biali emigranci utworzyli Rosyjski Kościół Prawosławny za granicą w 1924. Cerkiew kontynuuje swoje istnienie do dnia dzisiejszego, działając zarówno jako duchowe, jak i kulturalne centrum rosyjskiej społeczności prawosławnej za granicą. 17 maja 2007 roku akt kanonicznej komunii z patriarchatem moskiewskim przywrócił kanoniczne więzi między rosyjskim Kościołem Prawosławnym za granicą a rosyjskim Kościołem patriarchatu moskiewskiego, po ponad 80 latach separacji.