w środku tego burzliwego sezonu kampanii, długi, stabilny system dwupartyjny wydaje się strzępić w szwach. Walka republikańskiego establishmentu o pogodzenie wzrostu Donalda Trumpa z własnymi próbami odbicia Białego Domu przypomina, że instytucje polityczne niekoniecznie są trwałe. Główne partie polityczne mogą i upadły w Stanach Zjednoczonych.
Od początku 1830 roku aż do połowy 1850 roku, wigowie dołączyli do Demokratów jako jedna z dwóch głównych partii w kraju. Już zimą 1853 roku, prezydent Wig, Millard Fillmore z Nowego Jorku, zajął Biały Dom. Jednak dwa lata później, do jesieni 1855 roku, Partia Wigów praktycznie wymarła. Oczywiście, dramatyczna zmiana w amerykańskiej polityce partyjnej może nastąpić szybko, ale czy tego rodzaju transformacja dzieje się dzisiaj z G. O. P.?
raczej nie. Patrząc wstecz, przyczyny upadku Partii Wigów wydają się znacznie poważniejsze niż dzisiejsze zamieszanie, warte odnotowania.
główne amerykańskie zmiany polityczne w połowie lat 50. miały miejsce od dziesięcioleci z powodu fundamentalnych podziałów dotyczących miejsca niewolnictwa w amerykańskiej polityce. Pod koniec 1830 roku mała i radykalna grupa abolicjonistów miała dość dwóch głównych partii, Wigów i Demokratów. Obaj systematycznie bagatelizowali niewolnictwo, decydując się zamiast tego na sparowanie z pozornie niepowiązanymi kwestiami, takimi jak podatki, polityka handlowa, Bankowość i wydatki na infrastrukturę.
abolicjoniści natomiast podkreślali, że kwestie te były drugorzędne w zwalczaniu kontroli Południowej „siły niewolniczej” nad tworzeniem polityki federalnej. Antyslavery third parties (abolicjonistyczna Partia Wolności w latach 1840-1848 i bardziej umiarkowana antyslavery Free Soil Party w latach 1848-1854) bezlitośnie atakowały nieodłączną niezdolność głównych partii do zaoferowania znaczących rezultatów politycznych w ich centralnej kwestii. Aktywiści Ci walczyli zaciekle, a ostatecznie skutecznie, o zburzenie istniejącego systemu partyjnego, postrzegając go (poprawnie) jako nadmierną ochronę władzy politycznej państw niewolniczych. W miarę jak kwestia niewolnictwa stawała się coraz bardziej istotna w obliczu gwałtownej ekspansji narodowej, tak samo jak spory o miejsce niewolnictwa na nowych terytoriach zachodnich i konflikty o zbiegłych niewolników. Stare sprawy zaczęły mieć coraz mniejsze znaczenie dla przeciętnych wyborców Północnego Wigu.
wybory w 1852 roku były katastrofą dla Wigów. W próżnej nadziei na ponowne pokonanie poszerzającego się rozłamu sekcji, partia stworzyła mierzalną, proslavery platformę niesmaczną dla wielu północnych Wigów, z których tysiące po prostu zostało w domu w dniu wyborów. Dwa lata później, kiedy Kongres uchwalił przepisy, które mogły wprowadzić niewolnictwo w Kansas, partia teetering Whig upadła. Nowa koalicja, która połączyła większość partii wolnej ziemi, większość północnych Wigów i znaczną liczbę niezadowolonych północnych Demokratów, połączyła się, tworząc Partię Republikańską. W ciągu niespełna dwóch lat, ta wielka i nie-wcale-stara partia stała się najpopularniejszą partią polityczną na północy, wybierając spikera Izby w lutym 1856 roku i wygrywając 11 z 16 państw nienależących do niewolnictwa w konkursie Prezydenckim jeszcze w tym samym roku.
jedynym celem politycznym, który zjednoczył wszystkich Republikanów, była opozycja wobec ekspansji niewolnictwa, chociaż było wiele innych kwestii, które ta Partia Republikańska również połączyła (w tym, jak na ironię, obrzydzenie wielu byłych Wigów rosnącym „problemem” irlandzkich imigrantów katolickich). Abolicjoniści od dawna twierdzili, że południowe stany niesprawiedliwie kontrolują rząd narodowy i muszą zostać powstrzymane przed dalszym rozszerzaniem zasięgu niewolnictwa. Wreszcie, po ponad 20 latach agitacji, Nowa Partia Republikańska zorganizowała się właśnie wokół tego programu. Zaledwie kilka lat wcześniej takie wydarzenia byłyby niemal zupełnie niewyobrażalne dla wszystkich, ale dla najbardziej obiecujących antyszpiegowskich rzeczników politycznych. Systemy partyjne mogą rzeczywiście zapaść z oszałamiającą szybkością.
kiedy Partia Wigów rozpadła się, a północni Demokraci podzielili się w połowie lat 50.XIX wieku, stało się tak dlatego, że obie te stare partie nie zareagowały na groźbę ekspansji niewolnictwa, która szybko stała się główną kwestią narodową-jedną z tych, na których wielu Północników zaczęło się bardziej przejmować niż jakakolwiek inna kwestia polityczna. Upadek Partii Wigów w 1850 roku wywołał chaos narodowy, a ostatecznie wojnę domową, ale dla wielu Amerykanów ryzyko było tego warte ze względu na ich naleganie, aby ekspansja niewolnictwa została powstrzymana. Przy tak wielu sprawach stojących dziś przed wyborcami, od obaw o bezpieczeństwo narodowe, przez niepokoje gospodarcze po obawy przed nielegalną imigracją, jest mało prawdopodobne, aby istniała jakakolwiek pojedyncza kwestia, która różni się wystarczająco radykalnie od obecnych podziałów partyzanckich i generuje wystarczająco intensywne ideologiczne zobowiązania, aby doprowadzić do analogicznego przewrotu we współczesnej polityce Narodowej.
niezależnie od tego, czy kampania Donalda Trumpa w nadchodzących miesiącach będzie nadal zakłócać klasę polityczną, jego niezadowoleni zwolennicy dostarczyli silnego przypomnienia, że nic w Polityce nie jest gwarantowane.
to jest adaptacja eseju oryginalnie opublikowanego w History News Network.