gdy nadal opłakujemy stratę Prince ’ a, reakcje były konsekwentnie napływające z daleko i szeroko opowiadając historie wpływu purpurowej i wpływy. Wcześniej, nikt inny jak Questlove ważył się z serdeczną notką zatytułowaną: In This Life you ’ re On Your Own. Jest rzeczą oczywistą, że jest to świetna lektura, która ma Questo zagłębić się nieco głębiej na innowację Prince ’ a i jak maszerował do własnego bębna.
na lżejszą nutę, ponieważ dzisiejszy program miał przerwę w zeszłym tygodniu, wzięli dziś hołd księciu. Obejrzyj przezabawny film z Jimmym Fallonem i Questlove opowiadający historię, kiedy Prince wyzwał Jimmy 'ego do gry w ping-ponga, pod esejem Questlovle’ a.
kiedy pierwszy raz dostałem album Prince ’ a z 1999 roku, był to rok 1982. Miałem 11 lat, byłem odpowiedzialny za własne nawyki kupowania płyt. I nie mogłem się oprzeć okładce, z fioletowym polem gwiazd, imieniem księcia, cyframi i wszystkimi ukrytymi ilustracjami (czy to piłka nożna, czy uśmiech? Jak falliczne było to „1”?). Moi rodzice się nie zgodzili. Narodzili się-na nowo chrześcijanie w tym momencie, a książę-ze swoją jawną seksualnością i wulgaryzmami-był pomostem za daleko. Plus, kiedy odwróciłeś okładkę albumu do góry nogami, 999 przeszedł do 666, znaku bestii.
moja mama znalazła płytę i wyrzuciła ją. Przyszła zima. Odśnieżałem, aż miałem wystarczająco dużo pieniędzy, by kupić go po raz drugi. Ten też poszedł do śmieci. Był trzeci rekord, który zniknął bez śladu, i czwarty, który został pobity przez kolano mojego ojca. Temu czwartemu wykroczeniu towarzyszył miesiąc kary. Chwilę później stałem się mądrzejszy, czyli sprytniejszy. Znalazłem przyjaciela, który zrobił mi kasety z płytami Prince ’ a. W domu poluzowałem głowy bębnów i ukryłem tam kontrabandę. Słuchałem, kiedy ćwiczyłem, grałem na perkusji coś zupełnie innego, żeby rodzice nie wiedzieli, co właściwie słyszę.
Książe był w moich uszach i był w mojej głowie. Począwszy od tego czasu, wszystko w moim życiu wzorowałem na Prince ’ u. Miałem starszych przyrodnich braci, ale Prince-nieznany mi wtedy, ale nie niewidoczny lub niesłyszany, dzięki czasopismom, telewizji, radiu i mojemu sekretnemu schowkowi — był dla mnie przewodnikiem pod każdym względem. Studiowałem jego modę, studiowałem jego wpływ. Dokładnie przestudiowałem jego gust u kobiet. Zaczął mnie też mentorować w sprawach muzycznych. Nie zacząłbym słuchać Joni Mitchell bez niego. I to doprowadziło mnie do Jaco Pastoriusa, który doprowadził mnie do Wayne ’ a Shortera, który doprowadził mnie do Milesa Davisa. Miałem prostą zasadę: jeśli książę tego słuchał, to ja go słuchałem.
po jego śmierci, gdy wszyscy staramy się przyjść bez broni, wszyscy mówią o jego geniuszu. To zrozumiałe. Ale większość dyskusji jest ogólna. Lubię myśleć o szczegółach. Lubię myśleć o sposobie, w jaki wprowadzał Innowacje nawet na początku, sposób, w jaki odwrócił się od tradycyjnego schematu muzyki funk i soul.
pomyśl o Jamesie Brownie. Prince z pewnością tak zrobił, jak każdy artysta funk i soul swojego pokolenia. Ale Prince był genialnie przewrotny w sposobie wchłaniania Jamesa Browna. Jeśli James miał ciasne Werble i perkusyjne rogi jako rozszerzone ramię rytmiczne, Prince poszedł w przeciwnym kierunku-stworzył niezaprzeczalny funk z niewypału martwego werbla i sztucznych rogów syntezatora Oberheima.
magiczna passa Jamesa Browna trwała w latach 1965-1975; każdy, kto był kimś w czarnej muzyce, przez następne 30 lat, pożyczał z tego okresu najwięcej. Michael Jackson pożyczył ruchy taneczne. Raperzy pożyczyli sample. Ale książę, być może najprawdziwszy Dziedzic Jakuba, patrzył na okres po tym, kiedy Jakub był uważany za upadłego.
podczas kontroli dźwięku, Prince sprawiał, że jego zespół grał „Body Heat”, przebój z 1976 roku dla Browna, a on sprawiał, że grali go bez końca. Zamknęli się w rowku i tam zostali. To było tak, jakby Prince używał Revolution jako samplera, i zapętlił ten groove, aby mógł grać razem z nim — i, w końcu, bawić się nim. A „It’ s Gonna Be a Beautiful Night „z Sign O’ The Times z 1987 roku jest genialną przeróbką „Gravity” Browna z 1986 roku. Kto jeszcze naprawdę słuchał Jamesa Browna w tym momencie, nie mówiąc już o słuchaniu go na tyle Ostro, by przepuścić go przez replikator i przerobić na miejscu?
stosunek Prince ’ a do hip-hopu był przedmiotem wielu badań i więcej niż odrobiny kpin. Jest to powszechne, aby powiedzieć, że nie mógł zrozumieć muzyki rapowej, i wskazać na czasami szczudłe występy raperów na jego płytach na początku lat dziewięćdziesiątych. Ale w głębi serca był bardziej hip-hopowy niż ktokolwiek inny.
pomyśl jeszcze raz o 1999-a raczej o 1982. Był to rok sztandarowy dla używania automatów perkusyjnych, od Arthura Bakera po Afrikę Bambaataa. Praca programistyczna Prince ’ a w 1999 roku była poza wszystkim, co kiedykolwiek słyszałem, tak innowacyjna jak najlepsi producenci hip-hopu w nadchodzących latach: The Bomb Squad, DJ Premier, Pete Rock, Dr. Dre, A Tribe Called Quest, J Dilla.
zawsze czułem, że prawdziwym znakiem geniusza jest spojrzenie poza Hity na ich płytach na to, co ludzie nazywają „wypełniaczem”.”1999, podobnie jak Thriller, był zabójczy, bez wypełniacza, ale to na drugiej stronie, gdzie album naprawdę nabrał skrzydeł. Piosenka taka jak ” Something in the Water (Does Not Compute)” powiedziała mi, że Prince nie był zwykłym człowiekiem, ani zwykłym muzykiem. Usunął bas z oryginalnego demo (w tym czasie zakazana w czarnej muzyce, innowacja, która jeszcze bardziej opłaciłaby się na „When Doves Cry”), dodał oszałamiającą kombinację snare/hi-hat i wydał swój wokal w rodzaju lodowatego, niemal robota. To nie był tylko jeden nowy pomysł — to było kilka, wszystko razem; wiedziałeś z tej piosenki i utworów z albumu wokół niego („Automatic”,” Lady Cab Driver”), że będzie nowym liderem rasy.
Wstań, zorganizuj.
to tylko niektóre z całkowicie zaskakujących, całkowicie udanych wyborów muzycznych, których dokonał, A jest ich tysiące. Ale jak już mówiłem, Wszystko inne też. Prince był banitą. Kiedy regularnie udzielał wywiadów Cynthii Horner w ” Right On! magazyn, opowiadał bajeczki na lewo i prawo. To był hip-hop. Zbudował ekipę, grupę pościgową, wokół swojego wyglądu i wyczucia stylu. To był hip-hop. Miał beef (z Rickiem Jamesem). Miał własną wytwórnię vanity (Paisley Park). Miał rodziców w ramionach nad treścią swoich piosenek do tego stopnia, że musieli wymyślić Ostrzeżenie rodzicielskie. Hip-hop, hip-hop, hip-hop.
a potem przyszedł Purpurowy deszcz i świat się zmienił. Wcześniej trzymałem obsesję księcia blisko Kamizelki. Ale dzień po premierze teledysku do „When Doves Cry” byłem zszokowany widząc, że mój sekret został ujawniony. Wszyscy nagle wiedzieli to, co ja, czyli, że książę był niczym innym, i że był wszystkim. Dzieci lubiące muzykę opowiadały o muzyce. Dzieci lubiące sztukę opowiadały o wizualizacjach. A na boisku do koszykówki mówili tylko o miodzie, o którym mówił. (To było jeszcze około półtora miesiąca przed filmem, więc nikt jeszcze nie wiedział zbyt wiele o Apollonii. To by się zmieniło.
później sam zająłem się biznesem muzycznym. Spotkałem Prince ’ a kilka razy. Jeździłem z nim na rolkach. Chodziłem na imprezy, które urządzał. Ale zawsze czułem się jak fan, nigdy rówieśnik. Pamiętam, jak kiedyś byłem w Paisley Park. W tym czasie książę był Świadkiem Jehowy i nie tolerował przekleństw. Poślizgnąłem się. To nie było nic wielkiego. Chyba powiedziałem ” cholera.”Książę miał słoik z klątwami; każda Klątwa kosztowała dolara. „Ale jesteś bogaty”, powiedział. „Wpłać 20 dolarów.
„Nauczyłeś mnie przeklinać, kiedy byłem mały.”Ludzie śmiali się z żartu, ale wydawało mi się, że widziałem Prince’ a trochę skrzywionego, i odszedłem zastanawiając się, czy po prostu potwierdziłem mu, że był usprawiedliwiony w podjęciu twardej linii. Może naprawdę czuł się źle, że zwrócił pokolenie dzieci w kierunku wulgarnego języka i nieczystych myśli. Mam nadzieję, że nie. Chciałem tylko uniknąć płacenia grzywny, która była uzasadniona, za przeklinanie, które było prawdopodobnie uzasadnione, uczyłem się z muzyki, która na zawsze będzie uzasadniona.
Prince był wyjątkowy w swojej muzyce. Był jego własnym gatunkiem. Ta sama osobliwość rozciągała się na wszystko. W życiu też poszedł w drugą stronę. W miarę starzenia się, sposób, w jaki zarządzał swoją karierą, pokazał tę przeciwną passę. Znalazł się w czołówce w sposobie, w jaki masterował swoje płyty, w sposobie, w jaki radził sobie z reedycjami, w sposobie, w jaki korzystał (lub nie korzystał) z Internetu i usług streamingu online. Latem 2014 roku jego stary zespół, The Revolution, ponownie połączył się w First Avenue w Minneapolis. Wszyscy byli przygotowani, żeby się przyłączył i bawił. Przejechał obok. Prince był świetnym perkusistą i zawsze maszerował w swoim rytmie.
w chwilach skrajnego smutku psychologia pop-punkowa może nie jest mile widziana, ale czasami wydawało się, że jego potrzeba robienia rzeczy po swojemu, a tylko po swojemu, wyprzedziła go. Kontrola była dla niego pracą, która pozwalała na niesamowite rzeczy w studiu i na scenie, bezprecedensowe skoki inspiracji i syntezy oraz energię tak płodną, że wydawało się, że nigdy nie zostanie wyłączona. Ale zasugerował również, że istnieje poziom nieufności, jeśli chodzi o wpuszczanie świata zewnętrznego.
istnieje fikcyjna wersja tego filmu w Purple Rain, gdzie jednym z głównych punktów spornych w całym filmie jest to, czy dzieciak (grany przez księcia) posłucha piosenki na kasecie podarowanej mu przez Wendy i Lisę. W końcu to robi, a to ewoluuje w „Purple Rain”, a dzieciak gra na scenie, zarówno jako hołd dla ojca, jak i sposób na pogodzenie się z grupą. To emocjonalny moment dla każdej postaci. W prawdziwym życiu tak się nie stało. Czasami myślę, że rzeczą, którą Prince dzielił się z innymi geniuszami-Rayem Charlesem, Bessie Smith i Jamesem Brownem-jest to, że zostali opuszczeni, w pewnym stopniu, przez swoje matki. Wielu artystów w czarnej muzyce zostało porzuconych przez ojców, ale nieobecna matka tworzy błąd, który biegnie znacznie głębiej.
Nie wiem. Jest tyle rzeczy, których wszyscy nie wiemy. To jest to, co wiem: wiele z mojej motywacji do budzenia się o 5 rano do pracy – a czasami iść spać o 5 rano po pracy-pochodziło od niego. Ilekroć wydawało się to zbyt strome wspinaczka, przypomniałem sobie, że książę to zrobił, więc musiałem również. To był jedyny sposób, aby osiągnąć ten poziom wielkości (co było oczywiście niemożliwe, ale to jest aspiracyjne myślenie dla Ciebie). Przez ostatnie dwadzieścia lat, kiedy wstałem o piątej rano, wiedziałem, że Prince też gdzieś wstał, w pewnym sensie dzieląc ze mną przestrzeń do pracy. Przez ostatnie kilka dni, 5 rano. poczuł się inaczej. To tylko samotna godzina, zimny czas, zanim wzejdzie słońce.
H / T: Rolling Stone