zaczęło się od tych wczesnych typów greckich (Minojczyków itp)
Minojczycy nie byli Grekami. Nie mówili po grecku. Jeśli są jakieś dowody na to, że słowo daimon lub jego poprzednik pojawia się w liniowym A, tj. nierozszyfrowanym skrypcie, wskaż mi go.
Daimony były duchami, które działały jako osobiste pomocnicy różnych bóstw.
Nie Oto wpis LSJ. Pogrubiłem dla Ciebie angielski.
Demon, dupa, los.”Demon” s.c.OC1480 (lir.), „Demon” Teok.2.11, ὁ, ἡ, Bóg, bogini, poszczególnych bogów lub bogiń, il.1.222, 3.420 itd.; „demoniumus promsus” 5.438; demoniumus demoniumus, o przyjaźni i młodości, Emp. 59.1: – ale więcej częstotliwości. boskiej mocy (natomiast Bóg oznacza Boga osobiście), bóstwo, por. od.3.27; do demona przeciw boskiej mocy, Il.17,98; Demon według swego miłosierdzia, 11,792; Katὰ Demon, prawie, = cichyῃ, przypadkowo, Hdt.1.1111;” cichy Demon ” Pi.O.8.67; ἄμαχματος δ.. J. E. przeznaczenie, B. 15.23: W pl., to, co nakazują bogowie, ID.16.117; ” taῦta δ ἐν τ τ δ.”S. OC1443;” Fortune i D. ” Liz. 13.63, śr. Ajschyn.3.111;” demonem i spółgłoską ” AR.AB.544.2. Siła rządząca losem jednostek: stąd czyjś los lub Los, ” przedawkowanie.5.396, por. 10.64; „Demon zły” 11.61; Demon, pozwól, że podzielę z Tobą los, ja. e. zabiję cię, I1. 8. 166; częstotliwość. w tragedii. na szczęście lub nieszczęście”, jak ὁ ὁ δ. ERO „A. OS.601;” d. ” numer identyfikacyjny Ag. 1342 (lir.); „zwykły” Id. Th. 812; „urodzony Demon” S. OC76; „okrucieństwo demona” Antyfona 3.3.4; „Akaka zamienia się w D. podcast” Anaxander.4.6; uosabiany jako dobry lub zły geniusz rodziny lub osoby”, D. tῷplisthenidῶn ” A. Ag. 1569, por. S. OT1194 (lir.); „ὁ ἑ ἑκαστου D.” PL.107d, por. PMag.Lond.121.505, Iamb.Mist.9.1; „ὁ d.” LIZ.2.78; „ἅpanti d. współczuje tajemniczym ludziom życia” mężczyznom . 16.2 D.; „D. dowód osobisty”.8D.; „ὁ μέγ μέγς δ.”PluCEZ.69; σ σς δ. złe wieści.; „ὁ Król IV.” Legitymacja.Sztuka.15; „θοςthos ἀνθροπῳδ.”Heraklit.119; „Ksenokrates mówi, że jego dusza jest wcielona w D.” Arist.Górny.112a37.ii. δαίμονες, οἱ, dusze ludzi złotego wieku, działające jako bóstwa opiekuńcze, Hes.Op. 122, Thgn.1348, Phoc.15, Emp.115,5 itd.; „θεῶν, δ., ἡρώων, τῶν ἐν Ἅιδου” pl.R. 392a: mniej freq. w sg., „δαίμονι δ οἷος ἔησθα τὸ ἐργάζεσθαι ἄμεινον” Hes.Op. 314; τὸν τὲ δ. Δαρεῖον ἀγκαλεῖσθε, Z deifikowanego Dariusza, A. Pers.620; νῦν δ᾽ ἐστὶ μάκαιρα δ., „Alcestis” E. Alc.1003 (lyr.), por.IG12 (5)305.5 (Paros): później o zmarłych duszach, Luc.Luct.24; δαίμοσιν εὐσεβέσιν, = Dis Manibus, IG14.1683; więc θεοὶ δ., ib.938, al.: również duch, Paus.6.6.8.2. ogólnie rzecz biorąc, duchowa lub pół-boska istota niższa od bogów, Plu.2.415 a, al., Sallust.12, Dam. Pr. 183 itp.; esp. zły duch, demon, Ev.Matt.8.31, J. AJ8. 2. 5; ” φαῦλοι δ.”Alex.Aphr.Pr.2.46; δαίμονος ἔσοδος εἰς τὸν ἄνθρωπον, Арет.U SD1.4; „πρᾶξις ἐκβάλλουσα δαίμονας” PMag.Par.1227.3. ἀγαθὸς δ. dobry geniusz, za którego wypił toast po obiedzie, Ar.V. 525, Nicostr. Com. 20, D. S. 4. 3, Plu.2.655e, Filonides. AP. Ath.15.675 b, Pauza.9.39.5, IG12(3).436 (Thera) itd. ; o Neronie, ” ἀ. D. OGI666. 3; z Nilu, ἀ. D. rzeka IB.672,7 (i A. D.); o geniuszu-patronie poszczególnych ludzi (SUPR. 1), ” ἀ. D. Posejdonion ” SIG1044. 9 (Galic.): pl., demony., = łat. Di Manes, SIG1246 (Milasa): Astrol., ἀγαθος, zły D., imiona duchowieństwa niebieskiego, płeć. Ił. Nr 4, o. 1 itd. (mniej poprawnie napisane ἀγαθοδαμον, q. v.).B. = Daimon, Kompetentny, D. walcz umiejętnie w walce, Archil.3.4. (Pl. Kra.398b, sugeruje to jako oryginał. sens; podczas gdy inni pisali δαήμονες W Archil., i całkowicie pozbyć się tego sensu; por. jednak αἵμων. Bardziej prawdopodobnym korzeniem δαίμων (bóstwa) jest δαίω, które rozdziela przeznaczenie; por. Alcm.48.
więc dlaczego nie ma tu twojej definicji? Gdzie są na to starożytne dowody?
później Grecy zaczęli mówić „Daemon” zamiast „Daimon”
Nie, w ten sposób łacina pisze, że Grecki dyftong. Nie ma to nic wspólnego z ” późniejszymi Grekami.”I na pewno możesz podać dokładniejsze datowanie niż” później.”Później niż kto? Minojczycy?
uważali je za łagodne duchy natury w ogóle, które na ogół żyły w powietrzu i otaczały nas.
źródło? I tak, mam na myśli główne źródło. Nie miaĹ 'bym pomysĹ’ u gdzie szukaÄ ‡ dowodăłw takiego twierdzenia, bo nie moĹĽesz mi powiedzieÄ ‡ kim sÄ … ci „păłĺşniejsi” ludzie.
albo możesz przeczytać Hezjoda, Homera, Platona
mam, dziękuję, po grecku.
wydaje się, że nie było to powszechne przekonanie, a nawet może być w dużej mierze metaforyczne, nikt nie jest pewien, co z nimi Grecy są wszyscy filozoficzni i często używają demona jako metafory elementów ludzkiej kondycji.
ważne, ale naprawdę obrzydliwe bez dobrego powodu.
Platon napisał, że Sokrates twierdził, że ma własnego dosłownego osobistego demona, który mówi mu fajne rzeczy.
Nie, Platon nie pisze, że Sokrates niczego nie twierdził; tak nie działa gatunek dialogu. Platon przedstawia Sokratesa jako posiadającego daimonion, który jest zdrobniałą formą danego słowa, i nie mówiło mu to „fajne rzeczy”, uniemożliwiało mu robienie rzeczy, które miał zamiar (ἀεὶ ἀποτρέπει με τοῦτο ὃ ἂν μέλλω πράττειν). To jest to, co nazywamy sumieniem.
„nowoczesne” znaczenie wydaje się wyrosnąć około 300BC. Judaizm miał złe duchy w swoim panteonie od początku, ale był to jeden konkretny przekład Biblii hebrajskiej (Septuaginta, jeśli Ci zależy), który używa terminu Demon do ich opisania. Kiedy chrześcijaństwo nabrało tempa i ciągle walczyło w głowach z Rzymianami i ich wersją greckiego pogaństwa, było po prostu naturalnym demonizować ich demony, używając słowa demon oznaczającego złego ducha, więc po prostu utkwiło to w pewnym sensie w zapożyczeniu z Biblii hebrajskiej.
znowu się mylisz. Negatywne konotacje tego słowa są już obecne na długo przed septuagintą, już od Homera. Patrz LSJ powyżej.