Welkom bij beeldhouwen in Frames. Laten we praten over stilte in de film.
een motief dat te vaak onopgemerkt of verwaarloosd kan blijven bij het kijken naar films waarbij de regisseur bewust heeft gekozen voor afwezigheid van interactie, ruis of dialoog. Een film die dit spectaculair doet is Sofia Coppola’s’ Lost In Translation’.Lost In Translation is een persoonlijk portret van liefde, relaties en isolement op de achtergrond van Tokyo ‘ s ongelooflijke landschap. We volgen Bob Harris, vakkundig gespeeld door Bill Murray geven een van de beste dramatische wendingen van zijn carrière. Als een oude Hollywood-ster in zijn schemering, Bob leidt een diep ongelukkig leven vol loskoppeling van zijn vrouw en kinderen. Zijn leven verandert wanneer hij ontmoet een even verloren ziel van Charlotte, gespeeld door een jonge Scarlett Johansson. De twee vormen een ongewone romantische band als ze leren om hun leven volledig te leven-en uiteindelijk los te laten van de dingen die hen ongelukkig maken. Het is een liefdesverhaal zonder vlotte romantiek, Het is een komedie zonder openlijk lachen, het is een drama van kleine inzet. Ik zou verloren in Vertaling geen van deze noemen, maar eerder een verkenning van wat liefde betekent in de moderne wereld.Coppola gebruikt stilte in haar films met groot effect, of het nu wordt ondersteund door de melancholische soundtrack, het levendige stadsleven van Tokio, of gewoon met de personages in het frame — met hen in het moment. Stilte in Coppola ‘ s films biedt ons inzicht in hoe onze personages zich voelen en nodigt ons uit om na te denken over hoe we ons zouden voelen in hun situatie.Om het motief van stilte te bevorderen, Is Lost In Translation een film over wat niet wordt gezegd. Een film waarin personages de hele tijd communiceren via technologie (met telefoons, fax en notities) of per volmacht via tolken. Bijna alle directe gesprekken in de film zijn tussen Bob en Charlotte, omdat zij de enige twee mensen zijn die elkaar begrijpen. Als kleine personages, zoals John, met onze hoofdpersonages spreken, projecteren ze en zeggen ze niet wat ze voelen of echt willen. Kijk hoe John ‘ s vrienden met Charlotte praten. Ze spreken veel zonder iets te zeggen.
de instelling van Lost In Translation draagt bij aan de reflectie van ons karakter. Tokio, een metropool van miljoenen mensen, wordt gedegradeerd tot een uitzicht door een hotelraam. Het hotel zelf is een microkosmos van kunstmatig leven. Het is gevuld met eigenaardigheden van de Japanse cultuur, veilige jazzmuziek en mensen die er zijn om Japan te ervaren zonder echt iets te ervaren. Het hotel verstikt Bob en Charlotte en het wordt een luxe gevangenis die hen ervan weerhoudt om van hun leven te genieten. Bovendien, het feit dat onze personages letterlijk omringd zijn door mensen die een andere taal spreken, niet in staat zijn om goed te communiceren met bijna iedereen buiten het hotel, draagt bij aan hun opgelegde stilte.
bedenk dat, naar mijn mening, de belangrijkste onderdelen van Lost In Translation zijn momenten van stilte, of reflectie. Momenten waar onze personages tot een realisatie komen, of een moment van reflectie, of gewoon genieten van de aanwezigheid van de ander. Dat is waar ik denk dat deze film schittert. Het creëren van twee mensen, die heel alleen zijn en een deel van zichzelf in elkaar vinden.In de laatste scène neemt Bob afscheid van Charlotte, wetende dat hun omstandigheden betekenen dat ze nooit echt samen zouden kunnen zijn. De laatste woorden die ze delen worden opzettelijk stil gelaten. Als Bob naar het vliegveld wordt gereden, vertrekt hij op dezelfde manier als hij aankwam, in stilte. Toch wordt hij veranderd door de stad, door Charlotte en door zichzelf en als het stadsgezicht van Tokio hem omhult, vervaagt het scherm naar zwart en laat ons achter — in stilte.
